Δεν το γράφω καθόλου εν βρασμώ ψυχής, θολωμένος από τη χθεσινή εικόνα κτλ. Στη δική μου τη λογική τίποτα δεν είναι χαμένο στις 29 Σεπτέμβρη. Και κανένας δεν μπορεί να κριθεί μετά από 6 ματς είτε είναι παίκτης είτε προπονητής, πόσω μάλλον γυμναστής σαν τον σφουγγαρισμένο Κέζο (πάντα απορούσα οι διοικήσεις με τι κριτήριο και γνώσεις απολύουν γυμναστές, αλλά στην Πανάθα του Πατέρα το είδαμε κι αυτό – να πληρώνει γυμναστής το μάρμαρο).
Το γράφω όμως ξεκάθαρα. Το διαζύγιο μεταξύ Νιόπλια και Παναθηναϊκού πρέπει να βγει άμεσα. Κοινή συναινέσει. Και χωρίς να εξαρτιέται από τους Εργοτέληδες ή τη Ρουμπίν Καζάν. Για το καλό και των δύο που λένε και στα ελληνικά ή τούρκικα σίριαλ. Ο Νιόπλιας ίσως στο παρά πέντε σώσει την ευκαιρία του να γίνει καλός – και προπάντων – κανονικός προπονητής (εγώ νομίζω ότι έχει τα φόντα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον σύγχρονό του Έλληνα). Χωρίς να βυθιστεί κι άλλο στην απαξίωση του να συνεχίσει ο Κατσουράνης να κάνει δηλώσεις γι’ αυτόν αποκαλώντας τον «Νίκο» ή να του παίρνει δηλώσεις χθες στη μεικτή ζώνη ο αειθαλής Νίκος Οικονομόπουλος της ΝΕΤ μιλώντας του στον ενικό. Αν αυτά τα θεωρείτε ανούσιες τυπικότητες, για σκεφτείτε να τα έκανε κάποιος στον Μουρίνιο – όχι τον σημερινό, έστω εκείνον της πρώιμης Πόρτο εποχής. Κι επίσης, ίσως στο παρά πέντε κατέβει από το τρένο της γραφικότητας που ξεχειλίζουν οι δηλώσεις «εδώ δεν είναι Λιόν, είναι Παναθηναϊκός». Το οποίο είναι απόλυτα σωστό, απλούστατα γιατί στη Λιόν ο Νιόπλιας σε αυτήν την κρίσιμη καμπή του χωροχρόνου δε θα γινόταν ποτέ κόουτς. Τέλος, είναι άσχημο να είσαι υπό προθεσμία σε οποιαδήποτε εργασία. Και το ξέρουμε όλοι, κυρίως ο ίδιος, ότι τη χρονιά δεν τη βγάζει με καμία δύναμη.
Και για τον Παναθηναϊκό θα ήταν καλό να κατεβαίνει στο γήπεδο με μια ομάδα κανονική, ποδοσφαιρική. Όχι με μια ομάδα ακριβοπληρωμένων φίλων του προπονητή τους, όπως είναι ολοφάνερα η εικόνα των πρώτων έξι ματς, όπου κάνει ο καθένας ότι του καβλώσει. Με μοιραία κατάληξη το επιθετικό παιχνίδι του να βασίζεται στο πόσο κουράγιο έχει ο απαράδεκτος Λέτο να περάσει 2-3 φορές την αντίπαλη ενδεκάδα πριν τη δώσει σε κανέναν άλλον και οι γραμμές να έχουν κανα δυο χιλιόμετρα απόσταση μεταξύ τους. Η ομάδα είχε 14 Μουντιαλικούς και παίζει Τετάρτη – Κυριακή. Αλλά, αυτό το ήξεραν, οπότε ας έπαιρναν τα μέτρα τους. Που σίγουρα δεν είναι η άνευ όρων παράδοση στην «ψύχωση» – στο λιμάνι ας πούμε που λειτουργούν παραδοσιακά «ψυχωτικά» προφανώς ανακουφίζονται που είχαν 3 Μουντιαλικούς και αποκλείστηκαν από την Ευρώπη την παραμονή της Αγιάς Σωτήρας. Αλλά, εμείς κάποτε αυτά τα κοροϊδέυαμε, έτσι δεν είναι; Και δεν φωνάζαμε ασταμάτητα από το πέταλο επί 90 λεπτά μόνο και μόνο για να μάθει ο «σοφέρ» ότι εμείς τον Πατέρα που μας ψιλοεπιχορηγεί και τα μπάχαλα θα τον στηρίζουμε, ακόμα κι αν μας κάνει πλάκα ο Άντονσον. Και δεν ανταλλάζαμε με κάνενα νταμπλ το να γινόμαστε ξεφτίλα σε 12 μήνες εντός από Γαλατά Σαράι, Σταντάρ Λιέγης και Κοπεγχάγη (με φωτεινή εξαίρεση το «Ολίμπικο»).Για να το δούμε ποδοσφαιρικά: η άμυνα είναι τραγική σε κάθε κατάσταση ένας εναντίον ενός, το κέντρο σκασμένο από μεγάλα παιδιά που δεν έκαναν διακοπές και η επίθεση μονοδιάστατη.
Γυρίζει; Φυσικά, όσον αφορά την Ελλάδα – δύσκολα αλλά όχι απίθανα στο Τσου Λου. Και σίγουρα, η φάση δε διορθώνεται με ανεκδιήγητες «πολλά βαριές και όχι» δηλώσεις σαν και τις παρακάτω (ευτυχώς που πήγαινε και κάθε μέρα στην Παιανία για να σφίξει τα λουριά – μα που ζούμε ρε πούστη μου, στο 1984; και ποιον έχουμε πρόεδρο, τον Ανέστη Βλάχο με το γυάλινο το μάτι;)
μάρκο βίλα
Mathe Βalitsa Αpo Tous Αrxontes 
