Κατ’αρχάς τα σέβη μου στον Μάρκο Βίλα για το εξαίρετο post παρακάτω για τον άνθρωπο που με έπεισε ότι 12άρι Johnny Walker και αθλητισμός πάνε μαζί, και φυσικά στους αντμινιστράτορες του mathebalitsa για την παραχώρηση του cult password.

Ως άρρωστος μπασκετικός Πανιώνιος στις αρχές των ’90s, τότε που μοίραζα εφοράκια στο σχολείο για την μαθητική εξέδρα στο πλαίσιο του προσηλυτισμού τέκνων άπιστων Νεοσμυρνιωτών (facts of life:  Ο νούμερο 2 αυτή την στιγμή στους Πάνθηρες ήταν Βάζελος συμμαθητής μου, τον οποίο έφερα στον ίσιο δρόμο που οδηγούσε στον Τυροπιτά), ο Φάνης υπήρξε η απόλυτη περσόνα-αφίσα στο δωμάτιο μου προσφορά του «Τριπόντου» (έχω κάτι κούτες στο εξοχικό αν ενδιαφέρεται κανένας – όσο όσο, για να αδειάζει η αποθήκη, λέμε)

Ως Πανιώνιοι του χρωστάμε πολλά. Μας χρωστάει και εκείνος. Αλλά και του έχουμε συγχωρήσει και ακόμα περισσότερα ας μην τα θυμόμαστε μέρες που είναι.

Για χάρη  του έχουν πλακωθεί στο ξύλο Πανιώνιοι μεταξύ τους, έχουν γίνει «πραξικοπήματα» και βάρβαρες διακοπές Δ.Σ. του Ερασιτέχνη και του Τ.Α.Κ. στα μαύρα μεσάνυχτα.

Για χάρη του όμως κολυμπήσαμε στο σιντριβάνι της Πλατείας ουκ ολίγες φορές, πήγαμε αεροδρόμιο, ταξιδέψαμε σε Τεργιέστες και Μιλάνα, πανηγυρίσαμε νίκες αγκαλιά με την κόρη του Βλάντο Τζούροβιτς στα επίσημα του Ειρήνης & Φιλίας.

Και κυρίως, ταυτιστήκαμε μαζί του ως σύγχρονοι Πανιώνιοι:
Υπερήφανοι σε βαθμό σνομπισμού και Φιλόδοξοι αλλά πάντα under-achievers εκ πεποιθήσεως

Τον αφήσαμε πολλά χρόνια να κάνει κουμάντο. Δεν έκανε προπονήσεις, «έγραφε» συμπαίκτες του και προπονητές, μας κατσίκωσε τον ατάλαντο Χρου Χρου. Και μια περίοδο πιο πολύ ώρα περνούσε στο μπαρ που είχε ανοίξει στην Πλαστήρα παρά στο παρκέ.  (Ο μύθος λέει ότι το μπαρ έκλεισε επειδή ο Φάνης δεν άφηνε κανέναν Πανιώνιο να πληρώνει και κέρναγε πάντα τα καλύτερα ουίσκια – όσα δεν είχε προλάβει να πιει ο ίδιος)

Αλλά αν και σκυλάς και λαϊκός ολκής, ο Φάνης ήταν Rock’n’roll με τον τρόπο του.

H όλη εικόνα του Φάνη για εμάς τους πιτσιρικάδες τότε μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία προπόνηση στο Κλειστό της Αρτάκης, στην τελευταία χρονιά του Βλάντο. (Ναι, πήγαινα και στις προπονήσεις…)

Ομάδα κάνει προθέρμανση, ανοίγματα και τα ρέστα στην μία άκρη του γηπέδου.
Στην άλλη άκρη ο Φάνης, κάτω από τη μπασκέτα, μόλις έχει φτάσει και χαζογελάει όπως συνήθιζε.
Δίπλα του, οι λατρεμένοι του «Χοντροί» και εγώ που χαζεύω (ως συνήθως)

Φάνης: Μάγκες, αν βάλω καλάθι από εδώ στην απέναντι μπασκέτα, κερνάτε όλα τα βραδινά ξύδια, ok;
Χοντροί: Εννοείται Φάνη μου!!!

Και φυσικά το έβαζε πάντα… Και ήταν τόσο χαρούμενος, ώστε να αντέξει να βγάλει άλλη μία προπόνηση…

TheDrude

ΥΓ. 1. Στο χθεσινό Φιλικό προς τιμή του Φάνη δεν ήθελα να πάω.
ΥΓ. 2. Από ότι είδα από τις φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν, έχει αδυνατίσει λίγο, σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είχα δει σε κάποιες παλιότερες Εκλογές Δ.Σ.του Ερασιτέχνη στην Εστία και είχα σκιαχτεί δίπλα του
ΥΓ. 3. Θα επανέλθω…

Ήθελα πολύ καιρό να κάνω ένα μπασκετικό ποστ σε αυτό εδώ το ποδοσφαιροκρατούμενο μπλογκ. Ούτως ή άλλως θα ξεκινησω και μια πορτοκαλί εποποιϊα, όταν ξεβαρεθώ. Αλλά, αφού δεν μπορούσαν να πειθαρχήσω τις σκέψεις μου για τον φετινό Παναθηναϊκό, δε μου ‘βγαινε κάτι. Μέχρι που σήμερα διαβάζω αφιερώματα σε όλα τα αθλητικά σαιτ για το φιλικό προς τιμήν του Φάνη Χριστοδούλου. Το οποίο, φυσικά αγνοούσα. Γιατί γίνεται μια καημένη Μεγάλη Δευτέρα στις 18.00 το απόγευμα, διοργανωμένο από την Ένωση Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών (ποια;), χωρίς γκλαμ – χώρις δημοσιότητα – χωρίς θεσμικό κύρος…
Άλλωστε, η ομάδα του ’87 ποτέ δεν τιμήθηκε όπως της άρμοζε. Οι ομάδες την ξέχασαν στο βωμό της καφρίας  (με εξαιρεση κάτι τιμές που έκαναν οι Γιαννακόπουλοι που και πάλι όμως έγιναν σε αυστηρά βαζελικό κύκλο), η Ομοσπονδία λειτουργεί με βάση την κυκλοθυμία του Βασιλακόπουλου και η Πολιτεία ασχολούταν με το ιδεώδες του 2004, δηλαδή ντοπαρισμένους αρσιβαρίστες, σπρίντερ/κακούς οδηγούς και υιοθετημένους τζουντόκα….
Έστω κι έτσι…

10 πράγματα που θα θυμάμαι  από/για τον «μπέμπη»…
– ήταν ήδη από το 1987 (δεύτερο αθλητικό gig που θυμάμαι στη ζωή μου μετά το Μουντιάλ του ’86) ο αγαπημένος μου παίκτης. Όχι φυσικά γιατί καταλάβαινα τα περί all around, «συνδετικού κρίκου» κτλ. αλλά μάλλον γιατί είχε οικείο baby face, δεν ήταν τόσο προφανής η αξία του όσο οι 40ρες του Γκάλη, ούτε τόσο ποζέρικη η παρουσία του όσο οι βουτιές του Γιαννάκη…
– έπαιζε με μια συγκλονιστική αρχοντιά, σαν να βλέπεις παλιομοδίτικο δεκάρι στο ποδόσφαιρο (μήπως θυμάσαι λίγο Πάρι Γεωργακόπουλο;)…ποτέ κακομοίρικα, ποτέ βεβιασμένα και πάντα ξέροντας τι θέλει να κάνει…
– έκανε επικό step out όταν ο Νικ άρχισε τα νάζια μην κατεβαίνοντας τα καλοκαίρια με την Εθνική…οι 32 πόντοι του απέναντι στου Ισπανούς στο Μουντομπάσκετ του ’90 ήταν η πρώτη επόμενη μέρα/απόδειξη ότι το αξίωμα Μπάσκετ=Γκάλης δεν ίσχυε…
– δε νομίζω ότι έχει υπάρξει καλύτερος συμπαίκτης …ήταν εκπληκτικός αμυντικός (αξέχαστες οι βραδιές που αποφάσιζε να παίξει άμυνα κι έπαιρνε για πλάκα τα σκαλπ από κάτι Αρλάουκας, Τάρπλεϊ κτλ.), ασύγκριτος πασέρ (ρώτησε τον Ράτζα η θυμίσου το Μουντομπάσκετ του ’94 που η εθνική έβγαλε ένα τουρνουά με έναν απλό τρόπο…τα παιχνίδια 2 εναντίον 2 που έστηνε με τον τότε έξαλλο Φασούλα) κι όποτε έπρεπε τα έσταζε…ξέρω θα πεις για τον Διαμαντίδη, αλλά είναι σαν να συγκρίνεις «μπέμπα» των ’80s με Ιμπρέζα που κατεβαίνει λιμανάκια…
– he did it his way…απολαμβάνοντας το σταριλίκι της πλατείας, καβαλώντας μηχανή, παθαίνοντας ρίξη χιαστού ενώ χόρευε ζεϊμπέκικο, πίνοντας τον κώλο του και τσακίζοντας παϊδάκια στου «Βαλέσα»…Τόνι Κούκοτς ήσουν πολύ τυχερός…
– πρωταγωνίστησε σε εκείνη την ιστορία με το κάπνισμα μέσα στο αεροπλάνο πηγαίνοντας στην Ατλάντα για τους Ολυμπιακούς του ’96, οι Αμερικάνοι παραλίγο να κατεβάσουν τους θεριακλήδες  από την πτήση, οι εφημερίδες στην Ελλάδα κοκκίνιζαν από ντροπή και η sui generis «επίσημη αγαπημένη» αμέριμνη πήγαινε για ένα ακόμα τουρνουά ρουφώντας δαχτυλίδια…
– ΤΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ στο Ζάγκρεμπ το ‘γραψα;
– έζησε αυτόν τον ψυχαναγκαστικό έρωτα ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας με τον Πανιώνιο…κάθε καλοκαίρι έκανε τον δύσκολο, ο Ιωαννίδης τον εκλιπαρούσε, οι Γιαννακόπουλοι διπλασίαζαν τις τιμές στα φάρμακα κι εκείνος καθ’ομολογίαν του «με κάτι ψηνόταν» κι έλεγε «άλλη μια χρονιά εδώ», μπας και γίνει η υπέρβαση…
– ήρθε στον Παναθηναϊκό, έπαιξε με φοβερά προβλήματα τραυματισμού για έναν χρόνο και βοήθησε κι αυτός στον πρωτο τίτλο μετά από 14 χρόνια που ήταν η αφετηρία της αυτοκρατορίας…εγκαταλείποντας δε διεκδίκησε τό υπόλοιπο συμβόλαιο γιατί δεν ήθελε «να πληρώνεται και να κοροϊδεύει»…
– …και βέβαια την ίδια χρονιά πλάκωσε στα πλει-οφ στις μπουνιές τον Ιωαννίδη, σημειολογικά ξορκίζοντας το φάντασμά του με τη μυθική δήλωση : «Και τώρα μπορεί να πεθάνει όρθιος…»
– Ο «μπέμπης» όπως και ο Γκάλης είναι εγκληματικά αγνοημένοι από το ελληνικό μπάσκετ που δεν προστατεύει την υστεροφημία του(ς).  Και δεν είναι δικαιολογία το ότι ιδιωτεύουν αποσυρμένοι από τα φώτα. Δικαίωμά τους. Απλά δεν γούσταραν την πορεία των άλλων δύο σωματοφυλάκων που ο ένας (Γιαννάκης) έμεινε στο μπασκετικό προσκήνιο  ως κόουτς και ο άλλος (Φασούλας) αποφάσισε κάποια στιγμή της ζωής του ότι είναι ΠΑΣΟΚος, Πειραιώτης και Γάβρος…

μάρκο βίλα (ή ούγκο σκονοκίνι, αν προτιμάς)

To σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε μεγάλη επιτυχία τόσο στις εκπλήξεις (4 στα 4) που πρότεινα όσο και στις μικρότερες αποδόσεις. Από τις τελευταίες προτάσεις, κάποια έσπασαν τελευταία στιγμή αν και η κανονική διάρκεια των αγώνων και οι εικόνες των ματς, αγωνιστικά, έδειξαν περισσότερο κοντά στις προβλέψεις… Δεν τρέχει… Σε αυτό το κουπόνι δεν θα ασχοληθώ με την «Σούπερ Λίγδα» μιας και δεν βρίσκω τίποτα γοητευτικό. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο (Μ)Πάοκ οφείλει να επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις (κατενάτσιο) και ένα 0-1 ακριβές σκορ ή διπλό μέσα στο Αλκαζάρ στο 2,30 (που ενδέχεται να το ρίξει ο ΟΠΑΠ) μπορεί και να το παίξω… Μεσοβδόμαδα, η Γουέστ Χαμ με έστειλε στο κουβά, συνεπώς θα αρχίσω τα προγνωστικά μου από αυτό τον αγώνα… Πιο αναλυτικά τα σημεία που έχω να προτείνω είναι τα κάτωθι:

Γουέστ  Χαμ-Στόουκ: 1 (2,00)

Tέλος οι μούφες για τα Σφυριά. Ή παίζουν και περνάνε την αδιάφορη Στόουκ ή χάνουν και αρχίζουν και τους λιντσάρουν οι μισοί chavs του Ανατολικού Λονδίνου υπό τους ήχους Cockney Rejects. Άσσος στο διπλάκι…

Ντέρμπι-Λέστερ: 1 (2,45)

Με νίκη απέναντι στη Λέστερ η Ντέρμπι κλειδώνει  το θέμα παραμονής. Πάω με παράδοση και έδρα (40 νίκες σε 90 μεταξύ τους αναμετρήσεις, 4 στα 6 εντός στους  τελευταίους αγώνες). Έστω και τοκογλυφικά έναντι του φαβορί που δίνεται η Λέστερ, έστω με τη κάλυψη του Χ για τους αμφισβητίες, πιστεύω πως το 2,45 του άσσου θα έρθει.

Μπρέντφορντ-Λέιτον Οριεντ: 2 (3,45)

Η πρώτη χωρίς  αμυντικούς και η δεύτερη να καίγεται για βαθμούς. Από σερί ισοπαλίες  προέρχονται αλλά η Οριεντ εκτός έδρας πάντα κάνει ζημιές. Το 3,45 του διπλού είναι ιδανικό σημείο για μπόμπα ζητούμενου. Λέιτον αγαπάμε γιατί είναι η West Ham των φτωχών (και πιο chavs).

Μαγιόρκα-Μπαρτσελόνα: 1 (6,30)

Το στάδιο Ono φέτος είναι το απόρθητο οχυρό της Πριμέρα και δεν μπορώ να καταλάβω από πού κι ως που 1,35 στη Μπαρτσελόνα… Ας βάλει πέντε γκολ ο Μέσι, κλάιν. Το 6,35 του άσσου σου φωνάζει παίξε με και θα το τιμήσω υπό τους ήχους hihat από Roland 909 φορώντας τα λευκά arnette γυαλιά μου (αν μου κάτσει πάω Ίμπιζα διακοπές το καλοκαίρι).

Ηρακλής-ΠΑΣ  Γιάννινα: 2 (3,50)

Είπα δεν  θα ασχοληθώ με ελληνικά, αλλά αν ο μουστάκιας κάνει το θαύμα του με τον αδιάφορο Ηρακλή, τότε οι παγουράδες θα σωθούν και  με το νόμο κι εμείς θα πληρωθούμε ένα 3,50 για να αγοράσουμε οκτώ ντουζίνες σαπούνια Badedas.

Mάντοβα-Βιτσέντζα: 2 (3,20)

Επειδή στη 2^η Ιταλίας έχουν αρχίσει οι ομορφιές, θα πάω, σε αυτό το ματς με τη γενέτειρα του μέγα Ρομπέρτο Μπάτζιο. Η πρώτη ομάδα της καριέρας του τελευταία αποδίδει καλό ποδόσφαιρο και στο 3,20 απέναντι στη βυθισμένη Μάντοβα βρίσκω μια στοιχηματική ευκαιρία που αξίζει να μην παραβλέψεις.

Κλείνοντας  θέλω να κάνω ένα μικρό σχόλιο, όντας  κωλόγαυρος. Είδα το ματς εντελώς αποσπασματικά  αν και μέσα μου είχα (έχοντας  παίξει τον αγώνα όντας διπλό και με μεγάλο ποσό) μια σιγουριά ότι θα το χάσει ο Παναθηναϊκός. Όταν είδα το δοκάρι του Σαλπιγγίδη, ήμουν 100% πεπεισμένος ότι έχω βγάλει τα χρήματά μου. Στα καπάκια δικαιώθηκα. Ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος αλλά άτυχος προσπαθώντας, καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα να πάρει βεβιασμένα τη νίκη. Ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός αλλά συστηματικός με κίνητρο το αυτονόητο (γόητρο). Πίσω όμως από όλο το νταβαντούρι, με τις φυλλάδες, τα έκτροπα (δυστυχώς μια γυναίκα έχασε τα δάκτυλά της) και τα γνωστά ελληναράδικα σκηνικά, είδα τις δυο πρωταγωνιστικές, διαχρονικά, ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου να έχουν πιο χαλαρούς ρυθμούς κι από το τρύπιο ταμπούρο του “Why Hip Hop sucks in 96’” του Shadow. Bαρέθηκα. Αλήθεια γιατί στο ελληνικό ποδόσφαιρο βλέπουμε αγώνες downtempo; Προτείνω να κόψουμε όλες τις βλακείες περί εξυγίανσης, αντιμετώπισης της βίας και λοιπών ευφυολογημάτων και να τους πλακώσουμε στις Alkalyn…

John Pikpas

Με εκνευρίζουν οι τσόντες οι οποίες δε σου δείχνουν από την αρχή αυτό για το οποίο ξεκίνησες να τις βλέπεις. Ακόμα περισσότερο με εκνευρίζει το να σου δείχνουν καταστάσεις οι οποίες, όχι μόνο δε σε διεγείρουν, αλλά σου ρίχνουν το «ηθικό». Γούστα είναι αυτά. Κάποιοι τη βρίσκουν, εγώ όχι.

Αν σε έναν οπαδό ηδονή φέρνουν οι καλές εμφανίσεις της ομάδας του, οι καλές πορείες και -πολύ περισσότερο- η κατάκτηση τίτλου (ο ενικός είναι εσκεμμένος =γνώθι σαυτόν), οι ΑΕΚτζήδες είμαστε ακόμα στη φάση: «προσπαθώ να πετάξω ατάκες που νομίζω πως είναι καλές για να ρίξω μια γκόμενα στο κρεβάτι, αλλά μάλλον αυτές την απομακρύνουν περισσότερο από κοντά μου». Πολλές, πάρα πολλές κουβέντες, λίγες εξάρσεις, ακόμα λιγότερα απτά αποτελέσματα. Και δεν έχουμε φτάσει ακόμα καν στα προκαταρκτικά.

Μίλησε για την κατάσταση στην ΑΕΚ ο Στέλιος -ψυχάρα για πάντα αεκάρα- Μανωλάς. Και καλά έκανε. Δεν το συνηθίζει εξάλλου. Μόνο που δεν είπε κάτι καινούριο, κάτι που δεν το ξέραμε ή τουλάχιστον κάτι που δεν υποπτευόμασταν.
Ποιος δεν ήξερε (ή πίστευε) ότι η ομάδα χρωστάει πολλά, ότι πίσω από τον Αδαμίδη ενδεχομένως είναι ο Παπάς, ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα στη διοικηση ή ότι δεν ήταν τίμια η ανακοίνωση πώλησης του Κυργιάκου την τελευταία μέρα διάθεσης των διαρκείας;
Τα λεγόμενά του δίχασαν (ω τι θαύμα) τον συνηθισμένο σε τέτοιες διλημματικές καταστάσεις κόσμο της ΑΕΚ. Οι μισοί τον καλούσαν να απολογηθεί για τη σύντομη θητεία του ως τεχνικός διευθυντής και σχολίαζαν καχύποπτα την απόφασή του να προβεί στις δηλώσεις αυτές ετούτη την περίοδο. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να συνετίσουν τους πρώτους ανακαλώντας μνήμες από την πορεία του όσο ήταν παίκτης της ομάδας και αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του ένα μεγάλο ηγέτη. Δεν ανήκω ούτε στους μεν ούτε στους δε· αρνούμαι να θεοποιήσω οποιονδήποτε, ό,τι κι αν έχει προσφέρει στην ομάδα. Από την άλλη, δε μπορώ να παραβλέψω ότι ο Μανωλάς την πονάει (sic) την ΑΕΚ, όσα κι αν του σέρνουν, όσους «δεύτερους πατέρες» κι αν θέλουν να του φορτώσουν (ή έχει από μόνος του «φορτωθεί»).

Δυστυχώς, όμως, είμαι βέβαιος ότι έχει αρκετή υπόθεση ακόμα η ταινία αυτή. Ο σεναριογράφος δε φαίνεται να είναι καθόλου καυλωμένος. Πολύ μπλα-μπλα σε συνδυασμό με ελάχιστη ουσιαστική δράση. Και ο οργασμός καθυστερεί.

Bill -με κατεβασμένους τους οπαδικούς διακόπτες εδώ και καιρό- Tsiartas

Υ.Γ.1 Έχω ένα φίλο του οποίου τα μεθύσια συνήθως έχουν ποδοσφαιρικό περιεχόμενο. Κάθε φορά που πίνει αναπολεί τον Μάκαρο. Μετά την τελευταία μας συζήτηση πέταξε την ατάκα: «Ρε μαλάκα, σκέψου, τι θα είχαμε να λέμε στα παιδιά μας άμα δε γίνονταν όλα αυτά;». Πάγωσα.

Υ.Γ.2 Ίσως δίνουμε μεγαλύτερη σημασία απ’ όση πρέπει σε τέτοια γεγονότα. Έστειλε με έμβασμα από το New York ο Νοτιάς 600 χιλιάρικα. Περιμένουμε άλλα τόσα. Αυτό να δεχτώ ότι είναι σημαντικό γεγονός.

Πρόσφατα δόθηκαν κάτι βραβεία σε κάτι κορυφαίους. Την επόμενη της γιορτής του Μεγάρου, μάθαμε πως ο Αντώνης Αντωνιάδης, ο μοναδικός άνθρωπος που στο αυτοκίνητο του, δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, έχει την δική του φωτογραφία (fact) και ο Σάββας Θεοδωρίδης, ένας άνθρωπος με σώμα 70αρη και καφρίλα 18αρη (αυτο και αν είναι fact) διαμαρτύρονταν γιατί οι ίδιοι δεν βραβεύτηκαν όπως περίμεναν. Και μετά βλέπεις αυτό και καταλαβαίνεις πως αν εκτιμάς τον σαρκασμό, το βρώμικο χιούμορ και μισείς αυτό που αποκαλούμε αφρός της ελληνικής αθλητικής show biz, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσιογράφων, έχεις γεννηθεί σε λάθος χώρα. Προσπαθώ να κάνω ανάλογες συγκρίσεις και πλην του μέτριου Μητσικώστα σε επίπεδο τέτοιου σαρκασμού δεν μπορώ να βρω κανέναν να το κανει. Και ούτε έναν να το δεχθεί.

rabe

Έχουν περάσει 9 ακριβώς χρόνια από αυτό δυο μέρες από το τέλος του ντέρμπι. Τα πράγματα ηρέμησαν, της κοπέλας της ξανακόλλησαν τα δύο χαμένα δάχτυλα, οι μπάτσοι δεν έκαναν τίποτα τελικά στον Πρωταθλητή (την εφημερίδα) και το ΟΑΚΑ δεν έγινε τελικά Νέα Ριζούπολη. Όσο και αν προσπάθησαν κάποιοι γκάγκανοι (νέα λέξη – πρώτη φορά τη χρησιμοποιώ).

Όλη την προηγούμενη βδομάδα το κλίμα που είχε δημιουργηθεί, ανέφερε επικίνδυνες λέξεις όπως οι εξής : τεσσάρα, αποκατάσταση της τάξης,  φιέστα, σολντάουτ σε χρόνο dt και για δέκα βαθμούς διαφορά στο τέλος της σεζόν. Εδώ απλά να θυμήσω πως την τελευταία φορά που ο Παθαναϊκός κέρδισε 2 φορές τον Ολυμπιακό μέσα σε μια σεζόν, στο τέλος βρέθηκε 17 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την πλάτη του σωματείου από τον Πειραιά. Kλείνει η παρένθεση. Εμείς ατάραχοι, γνωρίζοντας επ ακριβώς τι μπουρδέλο έχουμε για ομάδα, δεν δώσαμε δικαίωμα. Τουμπεκί ρε παιδί μου. Με ρωτούσαν για το ντέρμπι και απαντούσα πως δεν παίζει ρόλο η κατάσταση των ομάδων και η φόρμα. Άλλο η καύλα και άλλο η μπάλα. Τα’ πε και ο Μασέγκο.

Όποιος πιστεύει πως η αγωνιστική φόρμα και μόνο αυτή, παίζει ρόλο σε ένα ντέρμπι είναι βαθειά νυχτωμένος. Αποδείχθηκε μάλιστα. Ο Ολυμπιακός με τα δεύτερα, φαντάσου να έπαιζε ο ΠΑΟ, χωρίς Καραγκούνη, Κατσουράνη, Σισέ και Ζιλμπέρτο, πήρε ένα από τα πιο αντρίκεια διπλά της ιστορίας του, στο σπίτι του αντιπάλου. Ταπεινωτικό διπλό. Δεν μιλώ για ποδοσφαιρική ανάταση, για πάμε γερά να το κλέψουμε και άλλα ωραία γραφικά. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι απλά να τους συσπειρώσει, τεχνικό τιμ και παίχτες μπας και πάρουν τη δεύτερη θέση για να παίξουν τον Ιούλιο στα προκριματικά του Τσαμπιολί. Να σωθεί, τρόπον τινά, η σεζόν σε οικονομικό επίπεδο. Γιατί, αγωνιστικά, είναι χαμένη από τον Αύγουστο, με τις αλχημείες του καθ’ όλα συμπαθους Τιμούρι, και από τον Σεπτέμβρη με τις αναλαμπές του αδερφού του Ζίκο. A propos, όποιος ασχολείται με τον Ολυμπιακό, ξέρει πολύ καλά ποιος έκανε πραγματικό κουμάντο, στο όριο του επιτρεπτού, στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού. Εξάλλου, με αυτόν είχαν και τα περισσότερα προβλήματα οι παίχτες.

Αυτό που με προβληματίζει, είναι η άφεση που πάει να δωθεί -για άλλη μια φορά- στη διοίκηση. Η κατάσταση φαίνεται να να πηγαίνει στο να ξεχαστούν και να ξεγραφτούν κάποια πράγματα. Η διοίκηση το πάει πολύ καλά το επικοινωνιακό κομμάτι. Ήδη πάει να διορθώσει το καλοκαιρινό της λάθος, με λάθος. Να επαναπροσλάβει τον άνθρωπο που έδιωξε πέρσι. Σα να χωρίζεις με τη γκόμενα σου, να πηγαίνεις με δυο-τρια άλλα rebounds, για να την ξεπεράσεις και στο τέλος να τα ξαναβρίσκετε. Από συνήθεια και  επειδή δεν μπορεί να βρει ο ένας καλύτερο από τον άλλο. Έχω πολλούς φίλους και φίλες που το έχουν κάνει. Και δεν οδήγησε πουθενά. Σύνηθες και μίζερο. Πέραν τούτου, αν ανακοινώσει και δύο παίχτες προσεχώς, η μισή δουλειά έγινε. Δε σου λέω πως γύρισε ο ήλιος, αλλά τα 22000 διαρκείας τα έχει και φέτος στο τσεπόνι.

Aυτό που θεωρώ, όμως, απαράδεκτο είναι το εξής. Έλεγε χτες ο Νικοπολίδης, πως το πρωτάθλημα το δώσαμε με τις γκέλες στο Καραϊσκάκη με ΠΑΣ και Καβάλα. Αν σταθούν εκεί, είναι σα να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος. Όχι κύριοι δεν το δώσαμε σε αυτά τα δυο ματς. Το δώσαμε από την αρχή της σεζόν με τον εντελώς αψυχολόγητο και απρόβλεπτο σχεδιασμό. Βασικά δεν έγινε σχεδιασμός. Κάτι που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια βελτίωσης και αλλαγής μενταλιτέ για το μέλλον. Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Ελπίζω να καταλάβουν όλα τα εγκλήματα που έχουν γίνει στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό τα τελευταία πέντε χρόνια τουλάχιστον και να τα διορθώσουν. Και ας χαθούν και 3 πρωταθλήματα. Και οι Λυόν, Πόρτο, Αϊντχόβεν κοιλιά κάνουν. Σε δυο χρόνια όμως πάλι θα μεσουρανούν.

Η σεζόν είναι χαμένη, στα πλεη οφς θα βγούμε πρώτοι, θα γίνουν 3 καλές μεταγραφές και εις άλλα με υγεία. Κατά τ’ άλλα ο Βασίλης Μητρόπουλος τραγουδά ακόμα στο Alexander στην Αχαρνών.

PS. Πόσο μα πόσο λίγος είναι τελικά ο Νιό(μ)πλιας για τον πάγκο οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας πάνω από την πέμπτη θέση;

Μίρσα – ψύχραιμος και καθόλου μεθυσμένος από το διπλό – Βαρεσάνοβιτς.

Α.Ε.Κ. ΕΙΣΑΙ, ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΣΑΙ

Μετά από ένα μεγάλο «διπλό» δε χρειάζεται να πεις ή να γράψεις πολλά. Αρκεί ν’ απολαύσεις τη στιγμή. Άλλωστε η αίσθηση που σου αφήνει η επικράτηση στην κατάμεστη Τούμπα φθάνει για να περάσει ευχάριστα το χρονικό διάστημα μέχρι τον επόμενο αγώνα με την ομάδα της Νέας Σμύρνης, αγώνα που η Α.Ε.Κ. πρέπει να κερδίσει γιατί χρειάζεται βαθμούς και νίκες ψυχολογίας. Κάποιοι μπορεί να θέλουν τη νίκη και για λόγους «ιστορικής μνήμης» εξαιτίας των όσων ακολούθησαν το ματς του πρώτου γύρου, Κάτι τέτοιο όμως είναι περιττό για δύο λόγους. Αφενός γιατί η ιστορία των προσφύγων, των παππούδων και των γιαγιάδων πολλών από εμάς δηλαδή, είναι εξαιρετικά σημαντική για να χωρέσει στο στενό κάδρο των οπαδικών αντεγκλήσεων, αφετέρου γιατί η Α.Ε.Κ. -ελπίδα και πόθος της πλειονότητας του προσφυγικού ελληνισμού- ως σωματείο δε μπορεί να συγκρίνεται με τον Πανιώνιο, ούτε να ζητά «ρεβάνς» από αυτόν. Ο συμπαθής σύλλογος της Νέας Σμύρνης, που εμείς ως ΑΕΚτσήδες οφείλουμε να σεβόμαστε για τις ρίζες του ακόμα και αν η άλλη πλευρά δεν πράττει τ’ αντίστοιχα, δε μπορεί να θεωρείται αντίπαλος της Α.Ε.Κ. όσο γραφικοί και αν είναι κάποιοι από τους διοικούντες του. Ανταγωνιστές της Α.Ε.Κ. είναι μόνο δύο, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Μ’ αυτούς και μόνο οφείλει η Α.Ε.Κ. να έχει ανειρήνευτη, αθλητικά πάντα, σχέση. Με όλους τους υπόλοιπους, η Ένωση χρειάζεται, απλά, να επιβεβαιώνει τη δεδομένη ανωτερότητά της. Σαφώς αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει πάντα, άλλωστε και οι ήττες είναι μέρος του γοητευτικού στοιχείου του αθλητισμού, όμως πρέπει, και εν τέλει έτσι γίνεται, να συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

ΣΚΕΨΕΙΣ Μ’ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ

Εξάλλου αυτό είδαμε και σήμερα. Η Α.Ε.Κ. πήρε το «διπλό» πολύ πιο εύκολα απ’ ότι δείχνει το τελικό αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή είναι Α.Ε.Κ.. Προφανώς και κινδύνευσε η ομάδα, ιδιαίτερα στο πρώτο ημίχρονο, όμως η στοιχειώδης σοβαρότητα να υπήρχε μετά το 60΄, το σκορ θα μπορούσε να είχε ανοίξει πολύ. Τέλος πάντων, η νίκη ήρθε και η απόδοση μετά και την είσοδο του Μαντούκα ήταν εξαιρετική -μ’ εξαίρεση την επιπολαιότητα στα τελειώματα των φάσεων.

Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Στα θετικά του αγώνα συγκαταλέγεται και το ότι ο Μπάγεβιτς τόλμησε να κάνει αυτό που συνήθως φοβάται, δηλαδή έγκαιρες αλλαγές. Μ’ αυτό τον τρόπο αντιστάθμισε ένα αναμφίβολο πλεονέκτημα του φετινού Π.Α.Ο.Κ., ότι δηλαδή τακτικά είναι πιο δουλεμένος από την Α.Ε.Κ., γεγονός που φάνηκε κυρίως σε μια δυο φάσεις που έβγαλε στο πρώτο ημίχρονο. Λαμβάνοντας το ρίσκο της διενέργειας δύο γρήγορων αλλαγών, ο Μπάγεβιτς κέρδισε την παρτίδα από το Σάντος, ο οποίος όχι μόνο δε βοήθησε από τον πάγκο, αλλά μάλλον σάστισε από την εξέλιξη του παιχνιδιού, αφού η επιλογή του να παίζει με Μουσλίμοβιτς, Εντίνιο και Παπάζογλου δεν ταιριάζει και πολύ στο συνηθισμένο τρόπο κοουτσαρίσματος του Πορτογάλου. Βέβαια, η σωστή διαχείριση του αγώνα, δεν μπορεί να εξαλείψει το ερώτημα που από την αρχή της χρονιάς βασανίζει κάθε ΑΕΚτσή και έγκειται στην πλήρη απουσία αυτοματισμών. Και επειδή κατά τα φαινόμενα οι αυτοματισμοί δεν είναι πιθανό να προκύψουν μέχρι τα play offs, καλό είναι να ληφθούν οι κατάλληλες αποφάσεις ώστε αυτό το ερώτημα να μην υφίσταται, τουλάχιστον, την επόμενη χρονιά.

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Σ’ ότι αφορά τους παίκτες, λίγο πολύ είδαμε όσα ξέρουμε. Ο Σάχα μετά από την παραμονή του στον πάγκο επέστρεψε ως κανονικός τερματοφύλακας, ίσως ο καλύτερος των τελευταίων αγωνιστικών στη Superleague. Και αυτό σίγουρα είναι επιτυχία του προπονητή. Από εκεί και πέρα ο Μαϊστόροβιτς συνεχίζει, ενώ γενικά είναι καλός, να έχει πρόβλημα με τη μπάλα στα πόδια, ο Καράμπελας αν μη τι άλλο προσπαθεί πάντα, ο Αραούχο προσωπικά μου αρέσει παρά τις αδυναμίες που έχει όταν καλύπτει το χώρο, καθώς στο ένας με έναν είναι απροσπέλαστος, ο Γιάχιτς είναι θαύμα που δε βγαίνει σε κάθε αγώνα με κόκκινη κάρτα, ο Λεονάρντο είναι φιλότιμος και ξέρει μπάλα, όμως είναι ακόμα «χάρτινος» οπότε πρέπει να δουλέψει πολύ στη δύναμη, ενώ ο Μαντούκα άλλοτε μπορεί να είναι καταλύτης όπως σήμερα ή την προηγούμενη εβδομάδα με την Καβάλα και άλλοτε ενδέχεται να μην μπορεί να κάνει κοντρόλ που γίνονται εύκολα στη Γ΄ Εθνική. Για το τέλος άφησα αυτούς που χρειάζονται ιδιαίτερη μνεία. Ότι και αν λέγεται κατά καιρούς, ο Καφές είναι ο MVP της χρονιάς. Πέρα απ΄ το ότι είναι απ’ τους λίγους που αντιλαμβάνονται το βάρος της φανέλας, συνήθως παίζει μόνος τους στα χαφ. Σήμερα έβγαλε δύο φανταστικές κάθετες (σ.σ. η μία έγινε γκολ) ενώ όποτε χρειαζόταν ηρεμούσε το παιχνίδι ή ανέβαζε ψηλά την πίεση. Άλλος ένας που καταλαβαίνει που παίζει είναι ο Γεωργέας. Ενώ έχει τράβηγμα και έχει ζητήσει αλλαγή, τρέχει και κάνει κόψιμο κάτω από τη σέντρα. Δε χρειάζεται κάτι άλλο για να σ’ αγαπάει ο κόσμος. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και ο Μπλάνκο. Εκτός απ’ το ότι έβαλε γκολ χωρίς πέναλτι μετά από καιρό, γεγονός που δείχνει ότι είναι άσκοπο να παίζει εκτός περιοχής, σήμερα ήταν συγκλονιστικός. Έκοβε μπάλες, έκανε τάκλιν, έπαιρνε κεφαλιές. Έστω και όταν τοποθετείται σε θέσεις που δεν του ταιριάζουν, ποτέ δεν αψηφά τις εντολές του προπονητή. Στον αντίποδα βρίσκονται οι Τζιμπούρ και Σκόκο. Ορισμένες στιγμές η αδιαφορία τους είναι προκλητική. Δε γίνεται να μη μαρκάρουν ή να κρατούν τόση ώρα τη μπάλα, ειδικά ο Αλγερινός, με αποτέλεσμα στην πρώτη περίπτωση να εκθέτουν τη μεσαία γραμμή και στη δεύτερη να «καίνε» τις επιθέσεις. Βέβαια, είναι σίγουρο ότι είναι οι δύο πιο ποιοτικοί παίκτες της ομάδας. Στην Τούμπα μια δυο ενέργειές τους έδειξαν τι λείπει από τον Π.Α.Ο.Κ. Όμως έτσι η ομάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά. Το καλοκαίρι πλησιάζει και όποιες αποφάσεις ληφθούν και για τους δύο πρέπει να προασπίσουν το αγωνιστικό συμφέρον της ομάδας και όχι προσμετρούν συναισθηματισμούς. Εκτός και αν αμφότεροι συνειδητοποιήσουν ότι είναι προς όφελός τους η από μέρους τους νορμάλ αγωνιστική συμπεριφορά. Τέλος, η μεγαλύτερη πηγή ικανοποίησης είναι οι Μανωλάς και Γκέντσογλου. Ο πρώτος είναι πολύ καλός στο ένας μ’ έναν, έχει ικανοποιητική αντίληψη του χώρου, είναι πολύ γρήγορος, ψηλός και αλτικός, ενώ έχει αξιόλογα τεχνικά στοιχεία. Ασφαλώς του λείπει η σιγουριά στη μεταβίβαση αλλά αυτό θα λυθεί όσο παίρνει παιχνίδια. Ο άλλος, αν δουλέψει πολύ, καθότι παίζει σε δύσκολη θέση, θα γίνει το χαφ της επόμενης δεκαετίας. Ξέρει πολύ μπάλα, είναι ψηλός και το μόνο που του λείπει είναι η δύναμη και οι εμπειρίες. Σιγά σιγά όμως θα έρθουν και αυτά. Αρκεί να δουλέψει. Αυτοί οι δύο μαζί και με άλλους που ήδη υπάρχουν αλλά και ορισμένους που μπορούν να αποκτηθούν πρέπει να είναι η -ελληνική- βάση της αυριανής Α.Ε.Κ. Μακάρι να προσπαθούσε και ο Ταχτσίδης, οι τρεις τους θα ήταν ωραία τριπλέτα νεαρών Ελλήνων σε νευραλγικές θέσεις, όμως ο τελευταίος δείχνει να χάνει το δρόμο. Δυστυχώς σ’ αυτή την ηλικία οι πειρασμοί της δόξας συχνά υποθηκεύουν το μέλλον αξιόλογων παικτών.

Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Αυτά λοιπόν. Ο αγώνας στην Τούμπα τελείωσε πριν από λίγες ώρες και μια ευχάριστη Κυριακή, απ’ τις λίγες αυτής της χρονιάς, πέρασε δίνοντας τη θέση της σε μια ακόμη Δευτέρα, τη δεύτερη πιο αγαπημένη μέρα του οπαδού. Κακά τα ψέματα οι πιο πολλοί δύο πράγματα έχουμε στο μυαλό μας: τη νίκη στο γήπεδο και τους τίτλους των εφημερίδων της Δευτέρας. Όσο αξίζει η επικράτηση σ’ ένα ντέρμπι άλλο τόσο αξίζουν τα πρωτοσέλιδα που καταγράφουν τη νίκη. Επειδή όμως πάντα υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, ειλικρινά αυτή τη Δευτέρα, όπως βέβαια και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, δε θα ήθελα να ήμουν ούτε βάζελος ούτε παοκτσής. Τα πρωτοσέλιδα είναι για τους νικητές. Για τους ηττημένους, όταν μάλιστα δεν έχει μεσολαβήσει «χειρουργείο», η Δευτέρα είναι ανυπόφορη.

Για την υπογραφή «Μου χεις πάρει το μυαλό»

Υ.Γ. Μπράβο στην ομάδα του Μηνά Γκέκου, όπως και στην ομάδα του χάντμπολ που πάντα παίζει με κιτρινόμαυρη ψυχή.

Υ.Γ.1 Τώρα που δικαιωθήκαμε στο βόλεϊ, πρέπει να μείνουμε στην κατηγορία.

Υ.Γ.2 Το «σύνδρομο» Σάντος εμφανίστηκε πάλι στην ώρα του, δηλαδή όταν η επίτευξη του στόχου ήταν πιθανή.

Υ.Γ.3 Για το άλλο ντέρμπι ας γράψουν εκείνοι που ενδιαφέρονται, όμως πόσο χάλια μπορεί να είναι ο Ο.Σ.Φ.Π., αλλά και πόσο ηττοπαθής μπορεί να είναι ο Π.Α.Ο. για να χάνει αυτό τον αγώνα;

«Δεν θα ξαναγίνω αλαζόνας με γάβρικη νοοτροπία, δεν θα ξαναέχω κόμπλεξ να στήσω τη δική μου Ριζούπολη, δεν θα ξεχάσω εύκολα την ένατη επέτειο του 1-4».
«Θα δώσω για 44η φορά άφεση στην άθλια διοίκηση μου, θα κουκουλώσω την εκτρωματική μπάλα που παίζω, θα αντικαταστήσω τον δαφνοστεφή γκέι στο έμβλημα με το παπάκι του Μήτρογλου»
«Είμαι ο Ισμαελ Μπλάνκο και είμαι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της τωρινής ομάδας μου: άμπαλος αλλά τίμιος».
«Τι άλλο πρέπει να κάνω για να πειστεί και ο τελευταίος υποστηρικτής μου ότι έιμαι γρουσούζης καρπουζάς και έχω τατουάζ στην ωμοπλάτη με τον Νατσούρα σουβλιστό»
«Ομάδα λεβεντογέννα με αέρα πρωταθλητισμού στον Α’ γύρο, και υποβιβασμού στον Β’. Κουζουλάθηκες, μωρέ Καραζεωρζίου?»
«Να κι αν πέσει ο Αστέρας, να κι αν δεν πέσει».
«Πουτάνα Λιβαδειά από κίτρινη σφαίρα θα πας».
«Με φωνάζουν αλενατόρε Νικολό, θα σώσω τα Παγούρια κερδίζοντας το βάζελο και θα γίνω Βατοπεδινός αν δεν με πάρει ο Σωκράτης κόουτς»
«Καλή αντάμωση στα γουναράδικα, θα μας λείψουν οι ανακοινώσεις σας, κύριε Σκόντα»

Μασεγκισμοί

Oι πιο πολλοί από εσάς, τους αναγνώστες του mathebalitsa, υποθέτω πως έχετε στο μυαλό σας το Primavera πολύ υψηλά στις προτιμήσεις σας. Ωστόσο, αν στις 29 του Μάη, η Πόλη όντως πέσει και ο Dylan σκάσει, σας ορκίζομαι ότι θα πάω από την Καλλιθέα στη Μαλακάσα, κατσουλώντας…

Ο λόγος είναι  ότι ο Dylan υπήρξε το πρώτο μου άκουσμα ever άσχετο αν μετά κατέληξα στο να ακούω κάποια ποντίκια από το Brooklyn. Συγκεκριμένα το Desire του 1976 ήταν ο δίσκος που έσυρα σε πολύ μικρή ηλικία από τη δισκοθήκη του πατέρα και θυμάμαι χαρακτηριστικά το «αυτό τον έφερα από το Τζέρσυ το 77’, μην τον αγγίζεις». Η ιστορία του Black Diamond Bay θα είναι η πηγή έμπνευσής μου για αυτό το ΣουΚου. Τα σημεία μπόλικα, οπότε αφήνω την τελική επιλογή στη κρίση σας.

Με αφορμή το πώς διαμορφώνεται το Champion’s League πιστεύω ακράδαντα ότι η Ίντερ του ασυμπάθητου αντιμετωπίζει μια ιστορική συγκυρία να φτάσει στο τελικό, ακόμη κι αν χρειαστεί να σπάσει στο ξύλο τη Μπαρτσελόνα.. Αν δεν το κάνει τώρα, δεν θα το πράξει ποτέ..

Αναφορικά με το ντέρμπι, με εκπλήσσει το «τρεις και εξήντα» του διπλού. Δεν με νοιάζει αν ο Παναθηναϊκός ρίξει 22-3 στον Θρήνο (μπορεί να το κάνει εξάλλου αν το δεις ορθολογιστικά) εγώ θα το παίξω μονό ένα 200άρι ευρώ στο διπλό. Δηλαδή η παράδοση του Ολυμπιακού να τσακίζει τον Παναθηναϊκό τις χρονιές που ο δεύτερος παίρνει πρωτάθλημα δεν τους λέει τίποτα; Ή μήπως η φανέλα του Ολυμπιακού δεν δικαιολογεί την απόδοση πολύ χαμηλότερα; Προσοχή λοιπόν… Έντονη φημολογία για ισοπαλία στη Νέα Σμύρνη κάνει το 2,85 του Χ καλή επιλογή ενώ στο ματς «ο θάνατος του εμποράκου» Ξάνθης-Αστέρα εγώ θα πάω με το 4,25 του διπλού. Στο πρόσωπο του Βλάχου, βλέπω ένα σύγχρονο Λόμαν, και τα Skoda, εκτός από άσχημα αμάξια, τα έχω συνδέσει με τους ταρίφεζ…

Τέλος, θα ήθελα  να διαφημίσω το site μου: www.vibe-rated.com Σας παρακαλώ βοηθήστε με να γίνω εκδότης προ της ώρας μου με το ταπεινό σας κλικ.

Σάντερλαντ-Μπέρμιγχαμ: 1 (2,05)

H μια παίζει για να αποφύγει τις περιπέτειες και τυπικά με το τρίποντο, σε μια έδρα πάντα υπολογίσιμη, και η δεύτερη πρέπει να έχει ξεμείνει από στόχο πιο πολύ κι από την Παναχαϊκή του Κούγια που βάζει το εισιτήριο 20 ευρώ μιας και για άνοδο δεν τη κόβω… Το 2,05 μας κάνει μια χαρά.

Μπλακπουλ-Κρίσταλ  Πάλας: 1 (1,75)

Μέχρι κι αυτός ο κρετίνος ο P Diddy ανακατεύτηκε με τα φαλιμέντα της Κρίσταλ.. Aν αναλογιστώ ότι ο τύπος παίζει να έχει το μερίδιο ευθύνης για το χαμό του μεγαλύτερου rapper που πέταξε ποτέ το Brooklyn (τον Biggie), η Πάλας διαλύθηκε και η Μπλακπουλ αγωνία για τα μπαράζ ανόδου, το 1,75 του άσσου είναι πρώτιστη επιλογή.

Σαντεφιορντ-Μόλντε: 2 (1,85)

Aμφότεροι ρίχνουν τα παραγάδια για τις ψαρομπουκιές του Κάπτεν Ίγκλο, απλά οι δεύτεροι έχουν και μια παράδοση. Η Μόλντε είναι από τις ανταγωνιστικές ομάδες του εν λόγω πρωταθλήματος και προτείνεται για αθεόφοβα φορτώματα υπό τους ήχους Βurzum.

Bόλφσμπουργκ-Χέρτα: 2 (6,00)

Μπόμπα ιδανική  για ζητούμενο. Παίζει η χειρότερη  φόρμα της κατηγορίας με την τελευταία  στο βαθμολογικό πίνακα, που ωστόσο τελευταία βλέπεται. Διπλό στο 6άρι και αν σου κάτσει κάνεις Πάσχα «στις νοικοκυρούλες».

Νιούελς Ολντ Μπόις-Βελέζ 1 (2,15)

Η Νιούελς φέτος στην «Απερτούρα» πετάει φωτιές. Βρείτε κανά stream ξενυχτίστε και δείτε τον Boghossian πως κερνάει γκολ και styles. Το 2,15 με τη Βελέζ έχει τζιράρει τα άντερά του και θα το προτιμήσω, μιας και η Νιούελς θέλει να διατηρήσει την επαφή με τη κορυφή (μιας και τη τελευταία αγωνιστική δεν εκμεταλλέυτηκε το στραβοπάτημα της Μπάνφιλντ).

John Pikpas