Την προηγούμενη εβδομάδα, η εκτός έδρας νίκη επί της Καβάλας στο μπάσκετ ήταν αρκετή για να προσφέρει ικανοποίηση στον κόσμο της Α.Ε.Κ., σε βαθμό μάλιστα που πολλοί πιστέψαμε ότι η ομάδα έχει τη δυνατότητα να κοιτάξει ψηλότερα. Εν τούτοις, η εντός έδρας ήττα από τον Κολοσσό τερμάτισε απότομα τα όποια όνειρα. Στον αθλητισμό, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι προσδοκίες δικαιώνονται ή διαψεύδονται το πολύ κάθε εβδομάδα. Πάντως, το κυρίως πρόβλημα της φετινής Α.Ε.Κ. δε φαίνεται να είναι η έλλειψη ποιότητας. Το ταλέντο και οι ικανότητες αρκετών παικτών θ’ αρκούσαν, υπ’ άλλες συνθήκες, για να φιγουράρει η ομάδα στην πρώτη πεντάδα του βαθμολογικού πίνακα. Εκείνα τα στοιχεία που μοιάζουν ως οι αιτίες της φετινής αρνητικής εικόνας της ομάδας είναι η έλλειψη ομοιογένειας και η πλήρης αδυναμία των παικτών να διαχειριστούν το προβάδισμα που συχνά λαμβάνουν κατά την εξέλιξη του αγώνα. Ειδικά το δεύτερο χαρακτηριστικό έχει στοιχίσει τουλάχιστον τρεις ήττες μέσα στο 2010, καταδεικνύοντας βέβαια προβλήματα που αφορούν στον τρόπο που εξ αρχής στήθηκε και δουλεύτηκε η ομάδα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δομικά προβλήματα δύσκολα μπορούν να επιλυθούν αυτή τη χρονική περίοδο, οπότε το ζητούμενο είναι ν’ αλλάξει ό,τι είναι δυνατόν σ’ επίπεδο νοοτροπίας, γιατί έτσι όπως είναι το φετινό πρωτάθλημα, η Α.Ε.Κ. δεν είναι σε θέση να αισθάνεται σίγουρη για τίποτα. Τουλάχιστον είναι πρόδηλο ότι ο Γκέκος δουλεύει μεθοδικά και αυτή είναι μια καλή αφετηρία για καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον. Τέλος, ελπίζω πλέον να καταλαβαίνουν όλοι πόσο αρνητικό είναι να αγωνίζεται η ομάδα μπροστά σε άδειες κερκίδες. Ματς όπως το σημερινό, ο κόσμος κάποιες φορές τα παίρνει μόνος του.

Η ώρα για τον αγώνα με τον Εργοτέλη πλησιάζει όμως και καλό θα ήταν να μην έχουμε απρόοπτα στο αγωνιστικό κομμάτι· άλλωστε η αγωνιστική ξεκίνησε με το εμφατικό, αλλά και μη αναμενόμενο, διπλό του Ηρακλή. Πάντως, πέρα απ’ το ότι η ομάδα του Καραγεωργίου, ενός καλού αν και γραφικού ως προς τη συμπεριφορά προπονητή, είναι αξιόλογη, η Α.Ε.Κ. δεν πείθει ότι τέτοιους αγώνες τους καθαρίζει από τ’ αποδυτήρια, όπως συνέβαινε άλλες χρονιές. Οι εντός έδρας αγώνες με Πανθρακικό και Ατρόμητο, όπως και άλλοι βέβαια, δείχνουν ότι δύσκολα η ομάδα τελειώνει έγκαιρα αυτά τα ματς, με αποτέλεσμα να αγωνιά ως το τέλος για τον άσσο. Άρα χρειάζεται οπωσδήποτε σοβαρότητα ώστε η Α.Ε.Κ. να κάνει το 4Χ4, να βελτιώσει την αυτοπεποίθησή της και να πείσει όλους ότι όσο περνά ο καιρός θα αποδίδει καλύτερα. Εξάλλου απ’ τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος σαφής στόχος, καθώς η δεύτερη θέση δεν μπορεί να αποτελεί στόχο για την Α.Ε.Κ., σκοπός είναι σε κάθε αγώνα να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό, τόσο από πλευράς συγκομιδής βαθμών όσο και από τη σκοπιά της αγωνιστικής απόδοσης.

Κλείνοντας, μια δυο κουβέντες για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, ο οποίος υποχρέωσε, τρόπον τινά, στη χρονική μετάθεση της δημοσίευσης του κειμένου, καθώς δικαιωματικά του άνηκε η Παρασκευή. Ο Π.Α.Ο. λοιπόν έκανε αυτό που μπορεί λίγο πολύ να κάνει κάθε μία από τις τρεις ελληνικές ομάδες που συνήθως αγωνίζονται στην Ευρώπη, αν και τα τελευταία χρόνια η Α.Ε.Κ. για ακατανόητους λόγους σνομπάρει τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, λες και της περισσεύουν οι βαθμοί ή η ευρωπαϊκή αναγνώριση. Με άλλα λόγια, με δυο τρεις παίκτες που ξεχωρίζουν, με σωστή αγωνιστική τακτική, με νοοτροπία που διαφέρει απ’ τη συνήθη του Ολυμπιακού κάθε χρόνο τέτοια εποχή, δηλαδή το «άντε να τελειώνουμε με την Ευρώπη για να τα δώσουμε όλα στο πρωτάθλημα», αλλά και με την απαραίτητη τύχη (βλ. πέντε γκολ απέναντι στη Ρόμα μέσα σε, αθροιστικά, δέκα λεπτά), οι ελληνικές ομάδες είναι σε θέση να υπερβαίνουν, ενίοτε, τα εμπόδια των μη αγγλικών ομάδων που είναι στο επίπεδο της Ρόμα, δηλαδή ένα δύο κλικ πιο κάτω από τις κορυφαίες (βλ. Μπαρτελόνα κλπ).

Τέλος, επειδή σε λίγα λεπτά ξεκινά η Α.Ε.Κ., μία επισήμανση και μία απορία. Αφενός, η ομάδα της Ρώμης έδειξε γι’ άλλη μια φορά ότι στερείται χαρακτήρα μεγάλης ομάδας στην Ευρώπη. Όσο ωραία και αν είναι η πρόεδρος των Ρωμαίων, η νοοτροπία τους ποτέ δεν τους επιτρέπει να επιτυγχάνουν αυτό που τους επιτρέπουν κατά τ’ άλλα οι αγωνιστικές δυνατότητές τους. Αφετέρου, πόσο σοβαρός είναι ο σχεδιασμός του Παναθηναϊκού όταν επιδιώκεται η απόκτηση του Σκόκο όταν υπάρχει ο Νίνης; Σαφώς αυτή τη στιγμή ο Αργεντινός είναι καλύτερος παίκτης, όμως γιατί να φάει τη θέση του μικρού; Είτε ο Π.Α.Ο. θέλει το Νίνη για ηγέτη του αύριο είτε τον βλέπει ως προϊόν με υψηλή αξία πώλησης, η απόκτηση του Σκόκο θα ήταν λανθασμένη, αφού θα έκοβε αγώνες απότ ο νεαρό. Αυτά. Ο αγώνας αρχίζει σ’ ένα τέταρτο. Ας πάμε να φωνάξουμε «Α.Ε.Κ.». Ευτυχώς στο ποδόσφαιρο μπορείς ν’ απολαμβάνεις με πολύ απλούς τρόπους.

Για την υπογραφή

«Μου χεις πάρει το μυαλό»

Για τον αγώνα: Τίποτα. Το παρακάτω βίντεο τα λεεί όλα.

Για την Rosella: Θα μπορούσε άνετα να είναι η κυρία στην φωτογραφία, που βρήκε παρήγορια στα στιβαρά μπράτσα ενός εκ των προέδρων του Παθαναϊκού. Ο Νικόλας όμως, που της αρέσει κατά βάθος, δεν ήταν εκεί και έτσι κλείστηκε στον εαυτό της και άρχισε να λησμονεί την καράφλα του Spalletti.

Για τα φοβερά παρασκήνια σε Ελλάδα και Ιταλία: Είναι δυνατόν να μπαίνεις σε ελληνικά και ιταλικά websites και να διαβάζεις (απόψεις φιλάθλων αλλά και δημοσιογράφων) ότι οι δύο ομάδες, στα μεν ελληνικά ο Παθαναϊκός, στα δε ιταλικά η Roma, ήταν αδιάφορες για το Γιουρόπα επειδή θέλουν ασχοληθούν με τις εγχώριες διοργανώσεις; Μόλις έχει τελείωσει το πιο παραγωγικό ζευγάρι στην φάση των 32, ο Παθαναϊκός έχει κάνει μια απο τις μεγαλύτερες προκρίσεις του σε νοκ-αουτ αγώνες και καθόμαστε και μιλάμε για τον Μαρίνο, τον Simao και τι μπορεί να σημαίνουν οι επιλογές του Νιό(μ)πλια; Τους Ιταλούς από την άλλη, τους καταλαβαίνω. Είναι η καλύτερη δικαιολογία που θα μπορούσαν να βρούν μετά από τέτοια ήττα. Άλλο ένα καταπληκτικό παρασκήνιο που άκουσα σήμερα (thanks to mr. White) είναι ότι ο Ολυμπιακός θα κάτσει να χάσει στο ντέρμπυ γιατί προτιμάει σαν αντίπαλο τον (μ)Παοκ στα πλεϊ οφ…

Για όσα είχα γράψει παλιότερα για τους πάγκους των δύο ομάδων: Μέχρι και οι παγκίτες του Παθαναϊκού, Simao, Μαρίνος και Νίνης (που πρέπει να έχει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής κι απ’τον Τζόρβα) διέλυσαν τους βασικούς της Roma. Ακόμα πιστεύω πώς η Roma είναι καλύτερη ομάδα, αλλα σύνθημα Italia-Europa-As Roma δεν έχουν και δεν κάνει και ρίμα.

Για τον Cazzuranis: Νομίζω πώς μέχρι και ο παίκτης-φετίχ του μπλογκ πρέπει να πάρει κάποια εύσημα.

Για τον Stan που ζήτησε απόψεις πάνω στις playlists των ποδοσφαιριστών: Οι παίκτες της Roma ακούνε Scop(i)a scop(i)a mi μόνο από Έφη Θώδη. Scopare=σκουπίζω, κάνω έρωτα.

Για τον Stan που ζήτησε απόψεις πάνω στις playlists των ποδοσφαιριστών (2): Οι παίκτες του Ολυμπιακού ακούνε τα σποτάκια του sport-fm από τα παιχνίδια Παθαναϊκός-Roma.

Mirko-τις έφαγα απο τον Cisse και εντός και εκτός γηπέδου-Vuccciniccc

Επτά αγωνιστικές πρίν το τέλος και το πρώταθλημα έχει πάρει φωτιά. Οι Παναθηναικοι αναρωτιούνται πόσα καρπούζια χωράνε κάτω από την μασχάλη τους (με το φάντασμα του Σβούρα και του Ντερλέι να επιστρέφουν), οι γαύροι γεύονται την άλλη όψη του νομίσματος και τα συμπαθή μΠΑΟΚια πως θα σπάσουν τον άξονα Πανόπουλου – Κάσνα και θα καταλάβουν την πόλη της Ξάνθης. Μέσα σε αυτή την ένταση ο αγαπημένος σας Σταν αποφάσισε να ασχολήθει με ένα λιγότερο stressful θέμα.

Βλέποντας τις προάλλες το pre-game show του παιχνιδιού της Τούμπας, κατά την άφιξη της αποστολής του ΠΑΟΚ, όλοι εμφανίστηκαν να ακούν μουσική καθώς προχωρούσαν για τα αποδυτήρια. Πέρα από την βέβαιότητα μου οτι ο μόνος που δεν κουβαλά ipod είναι ο Σάντος ένα άλλο ερώτημα καρφώθηκε στο φτωχό εγγλέζικο μυαλό μου: Τι διάολο μουσική γουστάρουν οι παίκτες της Σούπερ Λίγδας; Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τα υποθετικά favourite genres των ειδώλων μας.

• Εthnic/world: Ο Κώστας Κατσουράνης μπορεί μεγαλώνοντας στην Πάτρα να μην ήξερε ποία είναι η Σεζάρια Εβόρα, αλλά με την μετακόμιση του στην Λισμπόα,  ανακάλυψε τα fados και από τότε οι μουσικές του κόσμου τον συντροφεύουν στην ζωή του. Συνοδοιπόρος του στα χαμηλοτάβανα clubs της πορτογαλικής πρωτεύουσας ήταν ο Luisao, μέχρι να πλακωθουν στα μπουκέτα για το αν η Αmalia  Rodriguez είναι η βασίλισσα των fados.

• Κιθαριστική indie:   O Nacho Scocco, όταν δεν μιλάει στο τηλέφωνο με τους μανατζεραίους του παρακαλώντας τους να τον πάρουν απο αυτή την ποδοσφαιρική μπανανία, ξημεροβραδίαζεται στο pitchfork και στο bolachas ψάχνοντας την επόμενη μεγάλη μπάντα. Μεγάλες του αγάπες οι Belle&Sebastian και οι Moldy Peaches. Φάν αυτού του είδους είναι και ο Bosco Balaban που παρότι η διαμονή του στο νησί ήταν σύντομη, έκανε την Rough Trade να τον μάθει καλά. Ο Slaven Bilic δεν σκέφτεται να τον καλέσει στην Εθνική Κροατίας, αλλά σίγουρα απολαμβάνει τα ατελείωτα τζαμαρίσματα που έχουν κάνει μαζί.

• Garage: Τον Josu Sariegi έτσι τον γνωρίσαμε έτσι τον αγαπήσαμε: με μπλούζα Hellacopters και το γκάζι στο πάτωμα. O έρωτας του για τις βόρειες βρώμικες κιθάρες είναι παρόμοιος με την φυσική του ορμή για την κίτρινη κάρτα, ενώ διαθέτει στην προσωπική του συλλογή οτιδήποτε μεταξύ Turbonegro  και Ιnternational Noise Conspiracy. Φημες λένε οτι την στραβή του μύτη την απέκτησε μετά από ένα αποτυχημένο stage-diving.  Στα ίδια κύματα κινείται και ο Μίρκο Σαβίνι, που όταν ο Josu ανεβαίνει στην συμπρωτεύουσα τον πάει στον Berlin για υποβρύχια.

• Post rock: Σε περισσότερο ατμοσφαιρικά μονοπάτια κινούνται ο Emanuel Perone και ο Gustavo Manduca.  Oτιδήποτε αγοράζουν είναι σε βινύλιο, ενώ ειδικά ο κιτρινόμαυρος μέσος έχει βρεθεί στο Vinyl για να ενημερωθεί από τον Νεκτάριο για τις νέες κυκλοφορίες αλλά και για να προτείνει νέα πορτογαλικά γκρουπάκια που θα μπορούσαν να παίξουν στα επόμενα Yuria. Επειδή όμως την πολλή Constellation την βαριέται και ο Θεός, ο Αργεντίνος προσπάθει να μυήσει τον φίλο του και σε πιο ηλεκτρονικά ηχοτόπια  με κατεύθυνση την idm, προτείνοντας του καλλιτέχνες όπως οι Autechre και ο Ulrich Schnauss.

• Techno: Μπορεί να φαίνεται για τον απόλυτο brit-pop τυπά, αλλά η αλήθεια είναι οτι ο Matt o Derbyshire έχει ακούσει το Definitely Maybe όσες φορές έχει σκοράρει στον Ολυμπιακό χωρίς να είναι offside. Έχει δεί τον Vath τουλάχιστον δύο ντουζίνες φορές, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της αποθεραπείας του το πέρασε στο Super paradise. Eπίσης μόνο ο Matt και ο δικό μας Μάρκο Βίλα ξέρουν μέχρι πόσα κλίκς πρέπει να έχει ένα κομμάτι.

• Dubstep: To hip hop των γαλλικών προαστίων και κυρίως του Barbes ήταν η πρώτη μεγάλη του αγάπη, αλλά ο Cedric Cante εκτός από βράχο της πράσινης άμυνας, είναι και πιστός ακόλουθος του βιομηχανικού αυτού ήχου. To BIOS έχει γίνει φέτος το δεύτερο σπίτι του συμπαθούς αμυντικού από το Μάλι και αν στην πρόσφατη συναυλία του Kode 9 είδατε έναν τυπά να κατσικοχτυπίεται συνεχώς τότε απλά δεν τον αναγνωρίσατε μέσα στο σκοτάδι. Συνοδοιπόρος του στα μεταμοντέρνα αστικά τοπία είναι ο Άγγλος Ουέλινκτον της Ξάνθης, ο οποίος ισχυρίζεται οτι μεγάλωσε στο ίδιο συγκρότημα κατοικιών με τον Burial.

• NuDisco: O Jesus Datolo. Μόνο.

Οι λοιποί συνεργάτες του μπλόγκ, καθώς και οι εκλεκτοί καλεσμένοι του παρακαλούνται να κανιβαλίσουν με τις δικές τους απόψεις στα σχόλια.

Stan the man Collymore (o οποίος ακούει μόνο pub rock)

p.s O Stelios παραμένει ο χειρότερος αναλυτής αγώνων που μπορεί να ακούσει κανείς. Με το καπέλο Vodafone ή και χωρίς. Κρίμα που δεν πήγε στην Αδελαίδα.

Tι μπορεί να έφταιξε; Επί της ουσίας όχι πολλά πράγματα. Η ουσία και η διαφορά είναι μία και άλλη καμία. Απλά η Μπορντό έχει καλύτερη ομάδα, παίζει σε πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, οι παίχτες της είναι πιο φρέσκοι (αλήθεια πόσοι δικοί της έπαιξαν στο Κόπα Άφρικα), το μομέντουμ είναι με το μέρος της και μια φάση της έφτανε για να πάρει την πρόκριση. Στο twitter έγραφα πως ήταν απλά το πρώτο ημίχρονο. Και νομίζω πως και στο δεύτερο δε θα δούμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ή δε θα εκπλαγούμε από κάτι. Πολύ φρέσκια ομάδα η Μπορντό. Χωρίς να σε εντυπωσιάζει, την ουσία την έχει. Έτσι προβλέπω πως θα είναι και στο Μπορντό. Θα μας τρέχουν όποτε θέλουν αυτοί, θα κάνουν τριγωνάκια, θα παίζουν κορόιδο, θα ανεβάζουν ταχύτητα όποτε γουστάρουν και θα βάλουν ένα γκολ. Και εκεί θα πρέπει ο άναρχος Λούα Λούα να κάνει δύο κόντρες στην αντεπίθεση και να τη δώσει στον Κώστα το Μήτρογλου για να κολλήσει το πρώτο και να έρθει και το στημένο για να μπει το δεύτερο.

Η διαφορά του σημερινού Ολυμπιακού, από τον Ολυμπιακό που είχε παίξει πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή με τη Τσέλσι, πάλι για τη φάση των 16, και μιλάμε για μια πολύ πιο δυνατή αντίπαλο και δεν έχασε στο Καραϊσκάκη, κατ’ εμέ αφενώς είναι η φρεσκάδα που είχε τότε η ομάδα και αφετέρου οι παίχτες με προσωπικότητα.

Στο πρώτο σκέλος, όταν έχεις αλλάξει τρεις προπονητές μέσα σε λίγους μήνες, όταν αλλάζεις τεχνικό τημ κάθε χρόνο, δεν μπορείς να έχεις και πολλές απαιτήσεις ή βλέψεις για ευρωπαϊκή διάκριση. Και εδώ που τα λέμε, αδυνατώ να καταλάβω πότε οι ομάδες μας έγιναν ομάδες επιπέδου προημιτελικών Τσαμπιολί, πότε ψηλώσαμε τόσο σαν χώρα και δεν τον κατάλαβα. Απορώ γιατί δεν χτυπάνε στα σοβάρα το κύπελλο για το οποίο παίζει ο Παθαναϊκός στη Ρώμη με την ομάδα της Ροζέλλας.

Στο δεύτερο σκέλος τώρα, παίχτες με προσωπικότητα δε θαρρώ πως λείπουν απο τα μετόπισθεν. Και ο Μέλμπεργκ και ο Νικοπολίδης έχουν τόσες πολλές  παραστάσεις, όσες δε θα δει ο μέσος παίχτης της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ σε μια ολόκληρη ζωή, ακόμα και από την τηλεόραση. Για τους Παθαναϊκοί δε μιλάω. Αυτοί που λείπουν, λοιπόν, είναι από τη μέση και μπροστά. Παίχται μ’εμπειρία, προσωπικότητα και cojones. Όπως αυτή(α) που είχε ο loser για το Μάρκο Βίλα, Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Ή φερ ειπείν ο Γκαλέτι και ο Κοβάσεβιτς. Με Ντάτολο, Ζαϊρί και Λούα Λούα δεν κάνεις δουλειά. Με το Μαρέσκα να είναι λίγος, με το Λεντέσμα ξέρω’γω, αδιάφορο, με ένα Στολτίδη που θέλει το παιδί σαν πούστης, αλλά δυστυχώς δε μπορεί και αυτό το βλέπεις από χιλιόμετρα, δεν πας πουθενά. Και ανησυχώ για το ματς με τον Ατρόμητο. Η ομάδα έχει σκάσει και δεν έχει τρεξίματα. Και ο Δώνης δεν έχει λόγο να χαρίσει βαθμούς ούτε στην ίδια του τη μάνα.

Βαρετό παιχνίδι ήταν, χωρίς πολλές φάσεις απο τους Γάλλοι, μια και καλή και απλά θα μπορούσαμε να είχαμε κλέψει το βαθμό στο τέλος. Αν βέβαια το κόλλαγε ο Όλαφ στο 3′ ή ισοφάριζε ο Μαρέσκα στο πενηντατόσο θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Όσον αφορά το διαιτητή, Άγγλος είναι. Αντρικά το παίζουν το άθλημα στην Αγγλία, αντρικό είναι αυτό απ’τη φύση του, οπότε δεν έχω παράπονο. Τα ίδια σφύριξε και για τους δύο.

Και τώρα που είπα διατητή. Τον Τάσο τον Κάκο τον καμάρωσες;

Για το Μπόζινταρ Μπάντοβιτς, τον μακρινό μου συμπατριώτη είναι αδικία να μιλήσω, αλλά ρε πούστη κοντέ Νινιάδη, άδειασε μας τη γωνιά.

Μίρσα «με καθαρό μυαλό» Βαρεσάνοβιτς

Εχω κάτι φίλους στο facebook που θα έπρεπε να πετάξω εδώ και καιρό. Η βαρεμάρα δεν με έχει αφήσει, αλλά πραγματικά θα έπρεπε. Είναι κάτι 30αρηδες που γνωρίζουν την αλλαγή του προγράμματος του sport-fm πριν την μάθει ο Χελάκης, που μνημονεύουν οπαδικά σκηνικά, όπως «τότε στον Παγκράτι που τρέχατε μουνιά», που δευτερόλεπτα αφότου μπει το γκολ, το πανηγυρίζουν στο προφιλ τους με κεφαλαία greeklish. Ορισμένοι βγάζουν φράγκα απ’ αυτού του είδους την ζωή οπότε σχεδόν δικαιολογείται. Κάποιοι άλλοι είναι απλά εραστές της μαλακίας, οπότε έπρεπε να τους είχα πετάξει εδώ και καιρό.

Οπως είναι κατανοητό δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με πύρινους κόσμους και άλλα τέτοια. Αλλά αν μου έμεινε κάτι από το παιχνίδι του Ολυμπιακού ήταν το coreo (την λέξη την έμαθα πριν λίγες ώρες δεν εχω ιδέα απο που βγαίνει, anyone help?) που έφτιαξαν οι γαύροι στην εξέδρα. Πραγματικά, σε κάνει να σκέφτεσαι ποιός έχασε τόσο χρόνο για να οργανώσει κάτι τόσο φευγαλέο. Ελπίζω να πληρώθηκε. Εκτός απ’ αυτό, λίγα πράγματα.

Μου έμεινε η διαρκής εικόνα ανεπάρκειας του φετινού Ολυμπιακού, που ακόμα και όταν προσπαθεί φωνάζει πως κάτι του λείπει. Μου έμεινε η Μπορντό που έχω την εντύπωση πως – χωρίς να δείξει κάτι συνταρακτικό – αν έπαιζε το γρήγορο και τεχνικό ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει στην Ελλάδα, θα ήταν ήδη 25 βαθμούς μπροστά από τους δικούς μας. Δεν μου έμεινε σχεδόν τίποτα από το πρώτο ημίχρονο. Από την επανάληψη μια θλίψη για ορισμένους φιλότιμους παίκτουρες του Ολυμπιακού όπως τον Στολτίδη που είναι πλέον σχεδόν συγκινητικός. Αλλά δεν μπορεί το παλληκάρι, πονάει και δεν αντέχει να τρέξει.

Ο Ολυμπιακός απέναντι σε μια ομάδα που μετά το γκολ σαν να βαρέθηκε, σαν να ήταν και ικανοποιημένη με το Χ, έκανε ένα κακό β’ ημίχρονο μόνο που σώθηκε από την τελευταία εντύπωση. Το τελευταίο 10λεπτο, πάλεψε να σκοράρει, κάτι πήγε να κάνει με ορισμένα «μελέ» (αγαπημένη λέξη) στην περιοχή, τελικά σκόραρε, η παγκόσμια συνομωσία εναντίον της Ελλάδας μας αδίκησε και πάλι και άλλο ένα ματς με την ίδια γεύση έληξε. Την Τετάρτη οι εφημερίδες θα ξεχειλίζουν από οργή για την διαιτησία. Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν δίκιο  η φάση  φάνηκε ύποπτη, τους κρατούσε από τον ώμο ο Ματ, αλλά η δημοσιογραφία της φουστανέλας θα ουρλιάξει.Typical.

Τώρα ακούω μια δήλωση Στολτίδη «αυτό μπορούσαμε, αυτό κάναμε». Ε, αυτό είναι η ιστορία του φετινού Ολυμπιακού. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη φιλότιμου. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί και πολλά. Πάω να τους πετάξω, από το facebook,  ήρθε η ώρα για αποφάσεις.

ΥΓ Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα λυπόμουν τον Γιάννη τον Κουριδάκο. Κάθε φορά βγαίνει κοντά στις 3 για το πιο αδιάφορο ρεπορτάζ κάθε εκπομπής, εδώ και χρόνια.

rabe

Στις «προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες» όπως λέει και το κλισέ που σίγουρα θα ακούσουμε αμέτρητες φορές κι αυτήν την εβδομάδα ελέω ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, ορισμένα πράγματα θεωρούνται δεδομένα και δεν προκαλούν έκπληξη.
Όπως το να μην κλειδώνεις το πρωτάθλήμα τον Γενάρη ακόμα κι αν είσαι 8 βαθμούς μπροστά. Ακριβώς γιατί δεν παίζεις μόνος σου και γιατί η 8η ομάδα της βαθμολογίας στην κακή μέρα θα σου κάνει την κηδεία…
Όπως, όσο δυνατή έδρα κι αν έχει μια ομάδα να μη θεωρεί καβατζωμένους 40+ βαθμούς εκεί. Και τελικά να μην επιτυγχάνει αυτή τη συγκομιδή…
Όπως, οι ομάδες που αλλάζουν προπονητές μέσα στη σεζόν να έχουν εύλογα σκαμπανεβάσματα. Μεχρι να προσαρμοστεί ο επόμενος και να δείξει που το πάει. Ενώ εκείνος που μένει ακλόνητος και δεν εμποδίζεται να κάνει τη δουλειά του, παρουσιάζει τελικά το πιο σφιχτό σύνολο. Και τελικά διεκδικεί το πρωτάθλημα, ακόμα κι αν υστερεί σε ποιότητα. Συμπλήρωσε στις παραπάνω γραμμές τα ονόματα των Κετσμπάγια, Ζίκο, Μπάντοβιτς, Τεν Κάτε, Νιο(μ)πλια, Σάντος…
Όπως, να μην παίζεται το παιχνίδι στα καφενεία και στις γραμμές του σπορ εφ εμ. Θα ανοίξει ο Μάκαρος τα πόδια στον Πατέρα; 0-2. Θα τα βρει στο αλλιώς με την αλεπού Πανόπουλο; 2-1. Έχει υποχρέωση ο Παπουτσάκης στον Ολυμπιακό; Ναι γι’αυτό οι γάβροι μάλλον πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με το 1-1. Ο πεσμένος Πάνθρακας θα αποτελέσει την ένδειξη «α/α» σε όλο τον δέυτερο γύρο; Ναι, αμέ γι’ αυτό δεν προλαβαίνει να μοιράζει κόλυβα. Η Vivartia και ο Μουν είναι το διαβατήριο του ΠΑΟ στην Τούμπα (όπως τότε που ο Βόκολος είχε στήσει το ματς για να μπει το γκολ στο 92’57»); 2 γκολ σε 3 φάσεις και ψάξε Killer, Hummer, Dexter (που λέει κι ο Μίρκο).
Η εποχή του Σοφοκλή Πιλάβιου, της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών και της ασαφούς αλλαγής των κοζιών – αν μη τι άλλο- εξαφανίζει μέχρι στιγμής τις «ομορφιές του ποδοσφαίρου», αναπόσπαστο κομμάτι της γοητευτικής γάγγραινας της σούπερ λίγκας. Κι άσε εμάς να φαινόμαστε απερίγραπτα μαλάκες που υιοθετούμε στα προγνωστικά την ανεκδιήγητη συλλογιστική του Νικολακόπουλου…
Το φετινό πρωτάθλημα είναι ότι κοντινότερο σε «καθαρό» έχουμε δει ποτέ, έχω την εντύπωση. Τόσο που κομπλάρει κι εμάς που το παρακολουθούμε. Γι’ αυτό είναι συναρπαστικό και στις τρεις ταχύτητές του (τίτλος, πλει οφ, σωτηρία). Γι’ αυτό οι Παθαναϊκοί δεν μπορούν να διαχειριστούν τη μεταφερόμενη ψύχωση, οι Ομπιλιακοί είναι πιο ανασφαλείς από ποτέ και τα (μ)Παοκια ονειρεύονται και δε συνωμοσιολογούν.
Όχι ακριβώς ότι επικρατούσε τα τελευταία 13 χρόνια…

μάρκο βίλα

Το βλέμμα του Γκαρσία πριν μπει το γκολ δεν είναι αφορμή για να γραφτεί ειδικό σενάριο splatter; Don’t mess with Pablo.

Το βλέμμα του Γκαρσία αφότου μπήκε το γκολ δεν είναι αφορμή για να γραφτεί ειδικό μελό δράμα; Στην μαμά με αγάπη. Respect.

Πόσο σίγουρος είναι ο Παναθηναϊκός πως δεν θα κάνει άλλη γκέλα;

Ο Ολυμπιακός; Νομίζω πως ούτε ο Σάββας Θεοδωρίδης δεν θα έπαιζε τα λεφτά του σε αυτό.

Οι ΠΑΟΚτζηδες δεν έχουν πλάκα όταν προσπαθούν να συγκρατηθούν και να το παίξουν ευρωπαίοι; Παρ’ όλα αυτά, πάντα δίπλα στην γραμμή θα υπάρχει ένας τεράστιος security που δεν θέλεις να συναντήσεις βράδυ σε στενοσόκακο. Και πάντα ένας λεβεντομαλάκας με καμπαρτίνα να προσπαθεί να σταματήσει τον Νίνη από το να κάνει πλάγιο.

Ο Βιεϊρίνια του την επέστρεψε την ταυτότητα του Σπυρόπουλου; Τον ποδοσφαιρικό του εγωισμό;

Απο τη στιγμή που «μόνο τα αποτελέσματα μετράνε», αν στον πάγκο του Παναθηναϊκού ήταν ο Τεν Κάτε, θα είχαμε κάψει την πρεσβεία της Ολλανδίας or what?

Ο Νιόπλιας δεν έκανε κανένα έγκλημα. Αλλά επειδή οι υμνητές του το έχουν παρακάνει, θέλω να ρωτήσω κάτι, έτσι από γινάτι: Τώρα που έχει τόση δουλειά έχει προλάβει να πληρώσει την συνδρομή του στην δορυφορική τηλεόραση εκεί όπου μυήθηκε στα μυστικά της μπάλας που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πιάνουμε;

Ο Κατσουράνης μπορεί να κάνει μια δήλωση χωρίς να την πέφτει στην άμυνα του Παναθηναϊκού; Καθρέφτη δεν έχει σπίτι του; Βίντεο; Να του δανείσει ο Νιόπλιας ένα, αν υπάρχει έλλειψη.

Πόσοι ΠΑΟΚτζήδες θα πάνε στην Ξάνθη το ΣΚ; Ο Χρυσοχοϊδης έχει χρόνο να τους αντιμετωπίσει ή θα είναι στο twitter και θα φτιάχνει το προφίλ του;

Ο Σάντος είναι μανάβης, ηττοπαθής και κακοντυμένος ή ο θρίαμβος της προσπάθειας;

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα. Μπαίνω στο αμάξι, συντονίζομαι σε τυχαίο αθλητικό σταθμό. Ακροατής: «Η διαιτησία θύμισε εποχές Κόκκαλη». Αλλαγή σταθμού, ψυχική ηρεμία.

Κανόνας: Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα βρουν συνομωσία ακόμα και πίσω από την γέννηση τους. Είναι αυτοί που παίρνουν τηλέφωνο στα ραδιόφωνα. Μην τους ακούτε. Προτιμήστε Laternative.

rabe

Μετά το παιχνίδι της Τούμπας διαπίστωσα για μία ακόμα φορά την ανικανότητα του Παθαναϊκού να πάρει τα ντέρμπυ στα οποία έπαιξε καλύτερα. Και δεν φταίει ο Νιό(μ)πλιας που στα παιχνίδια με Άρη, Άεκ και (μ)Πάοκ η ομάδα έκανε δέκα κλασικές ευκαίριες βάζοντας δύο γκόλ ενώ οι αντίπαλοι έκαναν τέσσερες και έβαλαν τρία. Αυτό που φταίει είναι:

1) η κακή μας τύχη και η ανικανότητα τών παικτών να τελειώνουν τις φάσεις.

2) η μή αγορά αμυντικού killer, Τζάκ αντεροβγάλτη, Dexter Morgan (πείτε τον όπως θέλετε) που θα έλυνε τα προβλήματα στην άμυνα.

3) ο Λουκάς Βύντρα. Γιατί αυτός φταίει πάντα και έχασε και το γκόλ στην Τούμπα. Αν και τον τελευταίο καιρό είναι σε φανταστική φόρμα και όλα τα γκολ της ομάδας έχουν δημιουργηθεί απο την δεξιά πλευρα, μετά απο συνεργασίες του με τον Σάλπι, ο Λουκάς, στα μάτια τών φιλάθλων της θύρας 11 του ΟΑΚΑ, είναι ο διάδοχος του Τάκη του Φύσσα και απολαμβάνει την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση.

Έτσι λοιπόν αντί να πάρει, το λιγότερο, τέσσερους έως και, στην καλύτερη περίπτωση, ενέα βαθμούς στα τρία ντέρμπυ, πήρε δύο και δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «Νέρωνας» του αγαπητού Μάρκου Βίλα. Γιατί ο Νέρωνας εκτός απο το οτι έκαψε την Ρώμη, έκαψε και το ίδιο του το σπίτι. Πάλι καλά που μας έκανε την χάρη ο Εργο-μπριτζόλες ο-Τέλης και πάμε για δύο αποτελέσματα στο el clasico. Αν και σε περίπτωση ισοπαλίας στο ντέρμπυ, δεν αποκλείεται να δούμε στην φιέστα του πρωταθλήματος πανηγυρισμούς με τούμπα-λίμπρε αντί για σαμπάνια.

Επειδή όμως ο Νέρωνας θα επιστρέψει στην Ρώμη για τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις, ας δούμε μερικές διαφορές και μια ομοιότητα μεταξύ των δύο αντιπάλων. Και δεν αναφέρομαι στα cliché τύπου «εκεί πάνε στο γήπεδο με όλη την οικογένεια» γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια. Οχι, δεν πάνε στο Olimpico ούτε με τις γυναίκες, ούτε με τις ερωμένες τους. Ανάμεσα στους 40.000 πού πάνε στο γήπεδο, υπάρχει μία γυναίκα και αυτή είναι η Rosella Sensi, πρόεδρος της ομάδας. Αυτή είναι και η πρώτη διαφορά. Από την μία η Rosella, κλασική Ιταλίδα diva, πιο μαυρισμένη τον Φεβρουάριο παρά μετα τις καλοκαιρινές διακοπές, αδύνατη, χαμογελαστή, προσεγμένη. Γενικά, ευγενική φυσιογνωμία. Από την άλλη ο Νικόλας ο Πατέρας κλασικός Έλληνας πενηντάρης , ατιμέλητος, μουσάτος, χωρίς να δείχνει ιδιαίτερη προσοχή στην φυσική του κατάσταση, σοβαρός, αγέλαστος. Η δεύτερη διαφορά, ισώς πιο σημαντική, έχει να κάνει με τα ρόστερ των δύο ομάδων. Χώρις να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στο οτι ο Παθαναϊκός δεν έχει το καλύτερο αμυντικό χαφ (De Rossi) και το μεγαλύτερο δεκάρι/επιθετικό στην Ιταλία (Totti), μετά την εποχή Baggio, ας δούμε λίγο τους πάγκους των δύο ομάδων. Σε αυτόν της Roma ένας από τους Mexès, Juan, Burdisso (και οι τρείς βασικά στελέχη των εθνικών τους ομάδων στο κέντρο της άμυνας), ο Baptista, ο Menez και ο Vuccciniccc όταν παίζει ο Toni. Απο την άλλη στου Παθαναϊκού ο Σουηδός (όπως τον αποκαλούν στο ΟΑΚΑ επειδή δεν μπορούν να θυμηθούν το όνομα του), ο Γιούρκας-μακάρι να μην με πάρει ο Ότο στη Νότιο Αφρική για να πάω ξανά στη Μύκονο-Σεϊταρίδης, ο Λάζαρος, ο Πετρογκόλ, ο Simao και ο Νίνης (που είναι και ο μόνος που θα μπορούσε να είναι βασικός σε όλα τα παιχνίδια). Γι’αυτό ακριβώς, αν ο Παθαναϊκός προκριθεί θα είναι μια τεράστια επιτυχία, γιατί κακά τα ψέματα, είναι χειρότερη ομάδα απο την Roma. Η μοναδική ομοιότητα είναι αυτή του Γιώργου Καραγκούνη με τον David Pizarro. Τόσο εμφανισιακά όσο και αγωνιστικά. Φοβερές σαραντάρες διαγώνιες, καλό σούτ, μόνιμοι εκτελεστές των στημένων φάσεων αλλά και άγνοια της έκφρασης «την κουράζει» ή «γρήγορο ποδόσφαιρο» ή «one touch football». Αν ο τυπάρας έπαιζε στην Λατινική Αμερική θα ήταν σίγουρα νούμερο ένα, όπως ήταν κάποτε και ο Pizarro, μιας και στα πρωταθλήματά τους, το ποδόσφαιρο είναι πιό αργό και απο αυτό που βλέπεις σε ένα παιχνίδι της Λειβαδιάς με την Τρίπολη.

Mirko Vuccciniccc (όνομα που μου δώθηκε πολύ καίρο πρίν την κλήρωση του Γιουρόπα)