Τον πάω τον πουσταρά τον Μουρίνιο. Με ενοχλεί μερικές φορές η μικρότητά του. Ο εγωκεντρισμός. Η διάθεσή να μετατρέπει ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ σε προσωπικό σόου. Κι όμως το κάνει συχνά. Ξέρεις γιατί; Γιατί μπορεί. Κι εξάλλου Πορτογάλος είναι. Έχεις πάει ποτέ; Αν ναι, μπορείς να καταλάβεις ότι το class είναι μια λέξη που ακόμα κι αν ξέρουν αγγλικά οι βλάχοι της Ιβηρικής, δεν αντιλαμβάνονται το νόημά της. Αν πάλι δεν σε έχει βγάλει ο δρόμος σε κανένα σοκάκι του Οπόρτο, απλά θυμήσου το ντύσιμο του Φερνάντο Σάντος. Και τα μούτρα του όταν προσπαθεί να πει κάτι σοφό στην πρες κόνφερανς. Και θα με καταλάβεις.
Είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν επικές αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως ο ‘special one’ πήρε την ταυτότητα του Γουαρδιόλα στους δύο ημιτελικούς. Παπάρια μάντολες. Το σύστημα «πούλμαν μπροστά στο τέρμα» με το οποίο η Ίντερ αμύνθηκε και στα δύο ματς, θα ήταν το πρώτο (και σίγουρα το τελευταίο) πράγμα που θα περνούσε κι από το μυαλό του Μπάμπη Τεννέ. Αν μάλιστα προσθέσεις την αναμφισβήτητη ποιότητα που έχει η Ίντερ, μπορείς να εξηγήσεις το σκορ του πρώτου ματς. Για μένα, λοιπόν, το ζήτημα δεν ήταν η σοφή στρατηγική. Το credit που δίνω στον Μουρίνιο είναι η μετάγγιση της τερατώδους προσωπικότητάς του σε μια ομάδα που έπρεπε να βγει στη σύνταξη η μισή Μίλαν και να υποβιβαστεί η άλλη μισή Serie A για να κερδίσει «σκουντέτο». Σκέψου το σκηνικό πριν από το πρώτο ματς. Όλος ο κόσμος παραμιλά για τους εξωγήινους «μπλαουγκράνα» κι εκσπερματώνει στα κοντινά του Μέσι. Κι όμως ο Μουρίνιο κατεβάζει 11 κομάντο που κερδίζουν (μάλιστα με ανατροπή) πεντακάθαρα. Γιατί τους έχει κάνει να το πιστέψουν. Γιατί τους έχει βάλει στο δικό του μονομανές τριπάκι «ο Θεός και μετά εγώ» (που έλεγε στην Πόρτο). Αν δεν το καταλαβαίνεις/πιστεύεις απλά σύγκρινε το πόσο «ενέπνευσε» τους παίκτες της Ρεάλ ο Πελεγκρίνι στο πρόσφατο «ελ κλάσικο». Κι έχασαν περπατητά 2-0 μέσα στο Μπερναμπέου. Ενώ οι ντοπαρισμένοι με τον παρανοϊκό εγωισμό του προπονητή τους «νερατζούρι» άντεξαν μια ώρα 10 με 11 κι 190 λεπτά με κατοχή μπάλας 30-70.
Πρόκριση της Ίντερ, μαγκιά του Μουρίνιο, ήττα του πολιτισμού λοιπόν. Με την αντίστροφη σειρά. Πίστευα ότι η Μπαρσελόνα της τελευταίας διετίας ήταν η εκδίκηση του παιχνιδιού. Ήταν το τέλος των θαυμάτων τύπου Ρεχάγκελ. Η επιστροφή/ολοκληρωτική επικράτηση της ποιότητας. Της δαντέλας. Της επίθεσης. Της έμπνευσης. Η σημερινή βραδιά, δυστυχώς, γεννά πολλούς μικρούς Τεννέδες. Ακόμα περισσότερους οπαδούς του προπονητή και όχι του παίκτη. Ακόμα περισσότερους που προτιμούν την (υψηλή) τέχνη του να κλέβουν από το να διδάσκουν. Η σημερινή βραδιά έβγαλε νικητή τον Μουρίνιο και όχι τον Μέσι. Δυστυχώς. Γαμώτο. Όμως, εμένα δε μου αλλάζει τη γνώμη ότι αυτή η Μπάρτσα είναι η καλύτερη ομάδα που έχω δει στη ζωή μου, αντικατέστησε τη Μίλάν των Ολλανδών στο προσωπικό μου βάθρο. Γιατί όταν το ρολόι δείχνει 90+2 κι εσύ δεν παίζεις απελπισμένα με γιόμες, αλλά ψάχνεις την σπόντα στην κορυφή της περιοχής ή την κάθετη στον παίκτη που βγαίνει από πίσω, σημαίνει ότι εχεις αποφασίσει ότι θα πεθάνεις όπως εσύ γουστάρεις. Γιατί είσαι καλύτερος. Κι αυτός είναι ο ορισμός της ανωτερότητας…

μαρκο βιλα

Στο καταπράσινο βασίλειο της Παιανίας όλα μοιάζουν να κυλάνε ήρεμα, μέχρι τουλάχιστον το  επόμενο rendez vous Τζίγγερ – Πατέρα. Το πρωτάθλημα το πήραμε, το κύπελλο το πήραμε (ο μαγικός κόσμος του Άρη και ο Σακης Πρίττας δεν μας έκαναν την ζημιά) και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά για την νέα περίοδο (θα δούμε και λιγο play offs). Επειδή όμως εμείς οι Παθαναικοί δεν ξεχνάμε τις δύσκολες στιγμές, το σημερινό πόστ θα το αφιερώσω σε αυτούς που η αποχώρηση τους από την ομάδα την προηγούμενη δεκαετία με άφησε ποδοσφαιρικά φτωχότερο. Αν ήμουν στην θέση του Πατέρα αυτούς θα καλούσα να παίξουν στην φιέστα, εναντίον της ομάδας.  Η ομάδα θα αγωνιστεί με το προσφιλές 1-4-2-3-1 (που λένε και στην Εξέδρα), ενώ ακολουθούν και τα ονόματα που με χαρά δεν ξαναείδα στα πράσινα.

• GK: Pierre Ebede. Η αλήθεια είναι οτι για την θέση του πορτιέρο δυσκολεύτηκα λίγο, άλλα ποτέ δεν με ενόχλησε ο συμπαθής άλαιμος Καμερουνέζος που εξελίχτηκε σε μοναδικό πλακατζή των αποδυτηρίων. Μέγαλη του στιγμή, η εξ επαφής απόκρουση σε κεφαλιά του Λύμπε στην εκτός έδρας τέσσαρα επί της ΑΕΚ. (Μario Galinovic)
• DL: Markus Munch. Πρώτη φορά τον είδα σε ενα μάτς με την Χαλκηδόνα στην Νίκαια και ομολογώ οτι σκέφτηκα οτι ο Σβούρας είναι δύο κλάσεις καλύτερος. Πάλι καλά που ο χαμηλοκώλης Γερμανός με εξέθεσε και εξελίχθηκε σε φονικό όπλο την χρονιά του ντάμπλ. Ειδικά στον τελικό του Κυπέλλου κάνει οτι θέλει με αποκορύφωμα την σέντρα στο πρώτο γκόλ. (Anthony Seric)
• DR: Jan Michaelsen. Ο τρελός Δανός άνετα θα μπορούσε τώρα να οργανώνει την κερκίδα στην 13. Τρομερός τρεχαλατζής, με decent τεχνική και σέντρα, έβγαζε τρομερή ενέργεια στο κέντρο με το μεσογειακό πάθος του. Την μέρα που ανακοινώθηκε η αποχώρηση του, υπέγραφε και ο Γιούρκας στην Πόρτο, αλλά περισσότερο στενοχωρήθηκα που ο Γιάν δεν θα ξαναερχόταν μόνος μπροστά στην 13 να πετάξει την φανέλα του και να προσκυνήσει τον κόσμο. (Daniel Saric)
• DC: Rene Henriksen. Βλέποντας την φετινή τραγωδία της άμυνας, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο ταλαιπωρημένο πράσινο μυαλό είναι ο Ρενέ. Εμφανισιακά δεν σου γέμιζε το μάτι, αλλά η ψυχραιμία του και η ικανότητα του να διαβάζει τις φάσεις τον έκανε μακράν τον καλύτερο αμυντικό των 00s. (Michael Antonson)
• DC: Nasief Moris. Μπορεί την γκέλα να την είχε στο αίμα του και στο τέλος να κατηγορήθηκε μέχρι και οτι έστησε το ματς με την Ξάνθη το 2008, η αλήθεια είναι οτι ο Νασίφ έπαιζε σε αυτή την άμυνα του Παναθηναικού με κλειστά τα μάτια. Ήρθε ως αντικαταστάτης του Ρενέ και οι δύο πρώτες του σεζόν ήταν καλές, ειδικά στο πλαι του Κυργιάκου. Εκπληκτικές εμφανίσεις εναντίον της Άρσεναλ και μεγάλη του στιγμή είναι και η κλωτσιά στον καραφλό(μόλις εκτίναξα τον αριθμό των σχολίων σε αυτό το πόστ). (Γιάννης Γκούμας)
• MC: Paulo Souza. Κατηγορήθηκε από πολλούς για σταριλίκι και βεντετισμό η αλήθεια είναι όμως οτι τόσο ποιοτικό παίκτη στα αμυντικά χαφ ο Παναθηναικός ξαναβρήκε μετά από 7 χρόνια. Οι περισσότεροι θυμούνται το γκόλ με την Γιουβέντους, ωστόσο οι μεγάλες εμφανίσεις του Πορτογάλου ήταν την επόμενη χρονία στους αγώνες εναντίον της Άρσεναλ. της Μαγιόρκα και της Σάλκε. Τελικά τον έφαγε η αποχώρηση Κυράστα , το επεισοδιακό παρελθόν του με τον ανεκδιήγητο Αναστασιάδη και η κλίκα του άλλου Άγγελου (πραγματικά τι έχουμε περάσει…) (Ricardo Bovio)
• ΜC: Erik Mykland. Μπορεί να ανήκει κυριώς στα 90s, όμως αποχώρησε τον Μάη του 2000, οπότε δικαιωματικά χωράει σε αυτή την ενδεκάδα. H αγάπη του για το καλό κόκκινο κρασί δεν τον εμπόδισε να ηγηθεί τον χώρο του πράσινου κέντρου, παρότι είχε έρθει ως δεύτερο όνομα πίσω από τον μεγάλο (από κάθε άποψη) Στραντλ(ι). Στιγμή αποθέωσης του ‘κουνούπη΄, η κεφαλιά γκολ με την Δυναμό Κιέβου στα Φιλαδέλφεια, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω ακουγόταν το Gimme Shelter. Φυσικά ήμουν μέσα στο πρώτο. (Άγγελος Μπασινάς)
• ΑΜC: Equi Gonzales. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τον εκπληκτικό δεύτερο γύρο πού έκανε στο ντάμπλ του 2004 ενώ είχε έρθει τον Γενάρη; Το τελικό του Κυπέλλου που έκανε οτι ήθελε τον Στολτίδη και τον Αλέ; Τις δυο γκολάρες στον ντεμπούτο του στο τσου λου με την Ρόζενμποργκ και την λόμπα με την Αρσεναλ; Μέχρι και στους καυγάδες του με όλους τους άμπαλους (Μάντζιο, Γκέκα, Παπαδόπουλο, Γκαλίνοβιτς) δίκιο του δίνω. Ένα από τα κύρια προβλήμα του ΠΑΟ στα χρόνια της παράγκας ήταν οτι δεν είχε παίκτες με προσωπικότητα και cojones και ο Εκι εκτός από παιχταράς τα είχε αυτά τα δύο σε αφθονία. (Δεν έχει φύγει ακόμα)
• AML: Jonas Kolka. O συμπαθής κοντοπίθαρος Φινλανδός ήρθε τον Αύγουστο του 2001 από την PSV  και τα δυο χρόνια που έπαιξε στο αριστερό φτερό της επίθεσης χαρακτηρίστηκε κυρίως από τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του. Σταθερά καλός στα ματς με τους μικρούς, αλλά εξαφανισμένος στα περισσότερα σημαντικά ματς, διακρινόταν για την ταχύτητα του και την ευχέρεια να χρησιμοποιεί και τα δύο πόδια. Μπορεί να είχε καρφώσει το νικητήριο γκόλ στο 3-2 με τον γάυρο στην Λεωφόρο, ωστόσο το ματς πού είχε κάνει όργια ήταν στην μοναδική ευκαιρία που είχε ο ΠΑΟ να κανει κατι πραγματικά μεγάλο στην Ευρώπη, στο διπλό μεσα στην Πόρτο του Μουρίνιο(που τελικά πήρε το τρόπαιο) για τους προημιτελικούς του ΟΥΕΦΑ. Τον έφαγε και αυτόν η Ριζούπολη (Rudolf Skacel)
• AMR: Νικος Λυμπερόπουλος.Φυσικά και δεν έπαιζε δεξιά, αλλά δεν θα μπορούσε να μην χωρέσει ο μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης της ομάδας από την εποχή του Μητσάρα. Θυμάμαι ένα από τα πρώτα ματς που είχε παίξει βασικός, στο κύπελλο με τον Ηρακλή, να βγάζει για πλάκα ενα χατ τρίκ με δύο βόλ πλανέ. Από τότε έγινε το απόλυτο είδωλο μου, αλλά δυστυχώς έπεσε πάνω στην πιο μάυρη εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν θα πώ ούτε για τον χαβαλέ που έκανε στην άμυνα της Γιουβέντους, ούτε για το μονοκόμματο στο 1-1 με τον γαύρο, αλλά για το χειροκρότημα όλης της Λεωφόρου στο γκόλ του ως παίκτης της ΑΕΚ. (Δημήτρης Σαλπιγγίδης)
• SC: Krzyzstof Warzycha.

Με σεβασμό,

Stan Collymore

Δεν θα μακρυγορήσω. Εφτασα στη Ρώμη με διήμερη καθυστέρηση, την επομένη της νίκης μας επί των λατσιάλι (ας όψεται η easyjet, η μοναδική εταιρεία που φόρτωσε τις ακυρώσεις στην στάχτη των Sigur Ros). Το κλίμα ήτο ψύχραιμο πανηγυρικό, σημαιοστολισμοί μπαλκονιών με μέτρο κλπ. Η εβδομάς κύλησε πεζοπορικώς, αξιοθεατικώς, κρασοκατανυκτικώς. Η διαφορά ώρας μου στοίχισε το Ιντερ – Μπάρτσα, είχα υπολογίσει να δω δεύτερο ημίχρονο και τελικά είδα μόνο τα στιγμιότυπα. Σε μία ορθότατη επίδειξη υγιούς ποδοσφαιρικού πολιτισμού, όλοι ήταν με τους ισπανούς και όχι με τη γελοία αρμάδα του Μουρίνιο (η οποία είχα προβλέψει σε παλιότερο κόμεντ ότι θα πάρει την κούπα, καθώς ο καλύτερος δεν κερδίζει , όπως έχει διδάξει ο αλενατόρε Νικολό). Η κόντρα με την Ιντερ (τους αποκαλούν «κλέφτες» στη φωτό, τα υπόλοιπα δεν τα κατάλαβα) ήρθε σε πρωτη μοίρα αφού ξεμπερδέψαμε με τους φασίστες. Ελα όμως που «Ντομένικα, στούμπα φέστα» και ο Ιωνικός της Ιταλίας μας έκανε ένα διπλό περιποιημένο προχτές με τον Νατσούρα-Πατσίνι να ρίχνει σε πένθος την πόλη (με πέτυχε στο αεροπλάνο, ευτυχώς). Και τώρα λοιπόν, έρχεται την Κυριακή η Ιντερ να παίξει με τη Λάτσιοοοο… Και τα καλόπαιδα της Curva Nord ήδη απαιτούν από την ομάδα τους να χάσει, ώστε η Ρόμα να μην έχει καμία ελπίδα τίτλου (ακόμα κι αν κερδίσει την Πάρμα). Δεν το πάω κάπου. Αυτή άλλωστε είναι η ομορφιά του ποδοσφαίρου, όπως δίδαξε και η Μελισσανίδειος Σχολή.

Μασέγκο Romano

Ήταν Μάιος του 1999. Είχαμε φοβερή ομάδα τότε. Μέχρι και ο Οφορίκουε ήταν ποδοσφαιριστής εκεινη την εποχή. Ήταν στα πάνω του και το καλύτερο δεκάρι του ελληνικού ποδοσφαίρου τα τελευταία 20 χρόνια, λέγε με και Βασίλη Καραπιάλη (βέβαια κάπου εδώ οφείλω να αποκαλύψω τη μεγάλη αδυναμία που είχα στον πρώην ποδοσφαιριστή, στον άνθρωπο που ήξερε επ ακριβώς μέρες και ώρες εμφάνισης των αρτιστών στα μπουζούκια της Σαλονίκης, Γιώργο Τουρσουνίδη για σένα λέω) , παίζαμε με 10 παίχται και τους ρίξαμε 2. Απλά, παστρικά, αντρίκια και παντελονάτα. Ο πρώτος μου τελικός κυπέλλου. 1/1

Ήταν Μάιος του 2001. Είχαμε πάρει το πρωτάθλημα, νομίζω όχι και πολύ άνετα μιας και είχαμε πέσει πάνω στην «καλή ομάδα» του Κυράστα. Είχα πάει και στο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ μόνος μου, στο 2-2. Και ηταν Σάββατο καλή ώρα, όπως και σήμερα. Έβαλα τα γιορτινά μου, τα εισιτήρια τα είχα πάρει από το σύνδεσμο των Άγιοι Αναργυροι, πρέπει να γράψουμε εμπειρίες από συνδέσμους κάποια στιγμή, και με πήγε ο πατέρας μου στη Φιλαδέλφεια με τον μεγαλύτερο ξάδερφο μου. Τους έχουμε μωρέ. Ποιος Πάοκ του Μπάεβιτς; Τελικά μας έκανε τρελό χουνερι ο Γιαννάκης ο Οκκάς, Ο Νάλι Τζι αν θυμάμαι καλά, ο Νάγκμπε και ο ΓΧ. Με τα πόδια είχα γυρίσει σπίτι από τη Φιλαδέλφεια και με κρυμένα διακριτικά. 1/2

Ήταν Μάιος του 2005. 21 Μαη. Η Παπαρίζου άλλωνε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, το φόρεμα του Cavalli ήταν μια αποκάλυψη και στο περιθώριο της Γιουροβύζιο, είχε τελικό κυπέλλου στην Πάτρα. Το Παμπελοπονησσιακό ήταν 10 λεπτά από το τότε σπίτι μου walking distance. O Ρίμπο στα καλύτερα του, ο Καστίγιο έπαιζε ποδόσφαιρο και δεν είχε γίνει ακόμα κολλητός με το Βέρτη, η τελευταία χρονιά του Τζιοβάννι, φοβερή ομάδα. Εισιτήρια ούτε για δείγμα, δεν πρόλαβα 2 ντου, ξύλο απ’έξω από το γήπεδο, ξύλο μες στο γήπεδο, είχα δει και κάτι συμμαθητές που μέχρι και ignore τους έχω κάνει στο facebook, οι Raining Pleasure έπαιξαν το τραγούδι της Cosmote στη σέντρα του γηπέδου, γνωστοί άγνωστοι με καδρόνια, ένα λαμόγιο μου πούλησε πλαστή-φωτοτυπία για εισιτήριο, το 20ευρο το έδωσα χωρίς να το σκεφτώ, έλεγχος του ποτέ, δηλαδή μόνο εισιτήριο κοίταζαν αν είχε κι έμπαινες, απλά και καθαρά 3-0. 2/3

Το σημερινό είναι αμφίρροπο. Νομίζω πάντως πως θα το πάρει ο Πατέρας, παρ’όλη την υποτίμηση που έχει ρίξει στους καμικάζι από το Κλεάνθης Βικελίδης. Ο Kούπερ, πάντως, αν αποδείξει ότι είναι γάτα, πιστεύω πως θα το πάρει. Και μακάρι εδώ που τα λέμε. Τρεις τέσσερις τελικούς έχουν χάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν μου αρέσει μια ομάδα να παίρνει νταμπλ στην Ελλάδα. Ίσως γιατί είναι πολύ χαμηλό το επίπεδο.

Μίρσα – δεν βλέπω τελικούς κυπέλλων- Βαρεσάνοβιτς

Υπάρχει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που λέγεται Τζένγκα και παίζεται ως εξής: τοποθετείς ξύλινες ράβδους την μία πάνω στην άλλη και προσπαθείς να φτιάξεις ένα δημιούργημα όσο ψηλότερο γίνεται. Μπορείς να κουνήσεις όσες ράβδους θες εκτός από τις δυο βάσεις διότι τότε το δημιούργημα καταρρέει. Η Μπαρτσελόνα λοιπόν είναι αυτός ο ξύλινος πύργος και οι παίκτες που προσπαθούν να την υψώσουν ( Γκουαρντιόλα, Μέσι, Ιμπραίμοβιτς, Άλβες) έχουν αποδεδειχθεί αρκετά δεξιοτέχνες.Το βασικότερο όμως σε αυτό το παιχνίδι για να μην χάσεις είναι οι γερές βάσεις και στην συγκεκριμένη ομάδα αυτές είναι ο Τσάβι κι ο Ινιέστα. Όταν λοιπόν λείπει κάποιος από τους δυο(όπως χτες ο Ινιέστα) το δημιούργημα αποδυναμώνεται. Γιατί όμως αυτοί οι δυο παίκτες είναι τόσο σημαντικοί;
Η Μπαρτσελόνα δεν παίζει απλά σύγχρονο ποδόσφαιρο, η ιδία το έχει ορίσει. Εξαιτίας της φύγαμε από την εποχή που οι αμυντικοί χαφ ήταν απλά παίκτες που άντεχαν να παίζουν πέντε ημίχρονα. Σήμερα, που κάθε ομάδα ξέρει να αμύνεται σωστά και οργανωμένα, είναι πολύ σημαντικό να κλέβεις μπάλες στο κέντρο ώστε να βγάζεις γρήγορα την ομάδα στην επίθεση όσο οι αντίπαλοι είναι ανοργάνωτοι. Επίσης το ίδιο σημαντικό είναι οι χαφ να βγάζουν σωστές κάθετες πάσες στην πλάτη μιας άμυνας( πχ Τσάβι) όπως και να κάνουν καθετή κίνηση στην αντίπαλη περιοχή χωρίς την μπάλα. Οι Διόσκουροι των Μπλαουγκράνα όταν παίζουν μαζί λειτουργούν μοναδικά στον κόσμο, όταν όμως λείπει ένας από τους δύο και ο αντίπαλος είναι υψηλού επιπέδου οι Καταλανοί μετατρέπονται σε μια ΄΄γήινη΄΄ ομάδα. Χτες πάντως έβγαλαν τα ματιά τους και μόνοι τους…

Για να αντιμετωπίσει της ελλείψεις ο Γκουαρντιόλα αναγκάστηκε να καταφύγει σε αλχημείες, άλλαξε την διάταξη του τρίγωνου στο κέντρο ανεβάζοντας ελαφρώς τον Τσάβι κι αφήνοντας Κειτά και Μπούσκετς λίγο πιο πίσω. Αρχικά φάνηκε να του βγαίνει αφού η φετινή αποκάλυψη που ακούει στο όνομα Πέδρο σκόραρε γι’άλλη μια φορά φέτος, άλλα στην συνεχεία τα πράγματα άλλαξαν διότι το σχήμα ήταν ανορθόδοξο και κυρίως δεν ήταν αυτό με το όποιο έχουν μάθει να παίζουν οι Μπλαουγκράνα. Κάπου εκεί κάνει και ένα ακόμα(ίσως) μεγαλύτερο λάθος τραβώντας το Μέσι δεκάρι , κοινώς τον έβαλε ανάμεσα στις δαγκάνες μιας ιταλικής άμυνας με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί. Για να καταλάβει κάνεις ότι ο Γκουαρντιόλα εγκλωβίστηκε στην τακτική του, αρκεί να δει ότι στο τέλος σχεδόν όλες τις επιθέσεις τις ξεκινούσε ο Ντάνι Άλβες διότι ήταν ο μόνος που είχε χώρους και μπορούσε να πάει στο ένας με έναν, ενώ στο τέλος κατέληξε να παίζει σέντερ φορ ο στόπερ Πικέ διότι πρωτύτερα είχε βγάλει τον κακό μεν, Ζλάταν, ο όποιος όμως έχει την απρόβλεπτη ενεργεία (η οποία θα ήταν απαραίτητη σε μια τόσο καλοστημένη άμυνα) πιθανότατα όσο κανένας στον κόσμο.

Τόση ώρα δεν έχει γραφτεί ούτε μια φορά το όνομα του Μουρίνιο. Αν η Μπαρτσελόνα είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο όλοι ξέρουν, είτε το παραδέχονται είτε όχι, ότι αυτός είναι ο κορυφαίος προπονητής της εποχής του. Τι έκανε χτες ο ΄΄special one΄΄ ; πάντως αντιποδοσφαιρο δεν έπαιξε όπως περίμεναν πολλοί. Κέρδισε παίζοντας με τρεις επιθετικούς, ή μάλλον νίκησε την Μπαρτσελόνα με τον τρόπο που έχει μάθει να επικρατεί η ίδια, διότι μονό έτσι μπορούσε να ισχυριστεί ότι είναι καλύτερος τους, επικρατώντας παίζοντας το παιχνίδι τους. Άλλα γενικότερα η Ίντερ το ήθελε περισσότερο, στα πρόσωπα των παικτών της έβλεπες παθός, το μάτι τους να γυαλίζει . Οι Σάμουελ, Λούσιο, Ζανέτι αμύνονταν σαν να κρέμονταν η ίδια τους η ζωή από την κάθε φάση, ο Τιάγκο Μότα έκανε το παιχνίδι της ζωής του , ενώ επιτίθονταν γρήγορα, περίτεχνα, αέρινα, πότε με την ΄΄αποκάλυψη΄΄ Πάντεφ, πότε με τον ΄΄αναγεννημένο΄΄ μαέστρο Σνάιντερ, πότε με τον ( εγκληματικά υποτιμημένο) Μιλίτο και φυσικά με τον μονό άνθρωπο που είχε να δώσει απαντήσεις (και πως τις έδωσε!) τον μεγάλο Σάμουελ Ετό.

Πολύς κόσμος ισχυρίζεται (και πιθανότατα έχει δίκιο) ότι αυτή η Μπαρτσελόνα είναι ότι καλύτερο έχει παρουσιαστεί στον ποδοσφαιρικό κόσμο από την εποχή του Άγιαξ των άρχων της δεκαετίας του ’70. Όταν πριν λίγες εβδομάδες είδαμε την Άρσεναλ παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο να της αποσπά ισοπαλία πιστέψαμε ότι αυτό είναι το ταβάνι που μπορεί να πιάσει κάποιος απέναντι στο καμάρι της Καταλονίας. Η Ίντερ του μεγάλου Ζοσέ και των υπολοίπων αστεριών της μας έδειξε πως παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο μπορείς και να τους νικήσεις.

Costash

Ο Πέδρο αποφασίζει το ’88 να κάνει ανάποδο ψαλίδι. Πώς του ρθε;

Το χει στο dna του. Το ξέρει καλά. Το έχει κάνει χίλιες φορές και ξέρει ότι καμιά φορά μπαίνει ακόμα κι αν του ίδιου δεν του έχει τύχει ποτέ. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα αν έπαιζαν γερμανικό δεν θα έχαναν ποτέ κι από κανέναν. Στο κανονικό ποδόσφαιρο δεν χάνουν σχεδόν από κανέναν. Εκτός από κόλπα, έχουν και γερά πνευμόνια, είναι υπάκουοι σε μια συγκεκριμένη τακτική (την οποίο κάποιοι λένε ότι τους την δίδαξε πριν χρόνια ο Τεν Κάτε), τους αρέσει αυτό που κάνουν, είναι ομάδα με φαντασία μπλα μπλα… η τέλεια ομάδα.  
 
Ακόμα και χθες, αυτό το παιχνίδι θα έπρεπε να το παίξουν πολλές φορές για να το χάσουν μ΄αυτόν τον τρόπο, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αυτοί οι βαρετά καλοί ισπανοί είναι καλύτεροι απ’ τους καμικάζι του Μουρίνιο. Απ’ την άλλη, οι λατινοαμερικάνοι της Ίντερ είναι σκληροί, πάρα πολύ σκληροί. Ο Λούσιο, ο Σάμουελ, ο Ζανέτι, ο Καμπιάσο, ο Μότα, ο Μαικόν. Ναι κι ο Μαικόν ο οποίος κάπου στο ’30 βάζει μια κόντρα στο κέντρο λες και τα πόδια του δεν λυγίζουν. Ακόμα και ο Πάντεφ ή ο Σνάιντερ δεν λυπούνται τον αντίπαλο. Ο δε Μουρίνιο δεν έκανε τίποτα παραπάνω απ’ το να εξηγήσει πώς κλείνουν οι χώροι και πώς αυτές οι συνεχείς πασούλες των ισπανών πρέπει να σταματήσουν να γίνονται. Λογικά είπε και ότι, «παίξτε σκληρά, είστε περισσότερο άντρες, το πρωτάθλημα έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω να το παίρνουμε, ας πάρουμε το Τσάμπιονς Λιγκ που το έχω και λίγο καημό». Ο Ζανέτι χτύπησε μια προσοχή και το θέμα έληξε. Επί της ουσίας και με δυο λόγια, η Ίντερ χθες ήταν: καλά διαβασμένη, αποφασισμένη, τυχερή, ευνοημένη απ’ τον επόπτη και πολύ περισσότερο ποδοσφαιρική ομάδα από αυτόν τον θίασο με τους ακροβάτες -που έλεος αν κουράστηκαν απ’ την εκδρομή τους στην γαλλοϊταλική ριβιέρα με το λεωφορείο. Η Ίντερ δεν ήταν άνετη, έπαιξε για τη μαγκιά της και τιμώρησε τους κουλ ισπανούς. Αυτό άλλωστε είναι και το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας. Η τιμωρία του χαλαρού, του αλαζόνα, του χαζοκεφάτου, του Μάνου Τσάου και του κάθε ψευτομποέμ ξενέρωτου βαρκελωνέζου.

Καλύτερος του γηπέδου πιθανόν ο τεράστιος Σνάιντερ για τον οποίο έχω να πω κάτι τελείως άσχετο: ο Σνάιντερ, μαζί με τον Ιμπραίμοβιτς, τον Μάξγουελ, τον Κίβου –απ’ αυτούς που έπαιζαν χθες- μαζί και με τον Φαν ντερ Φάαρτ, τον Πίεναρ και τον Φαν ντερ Μέιντεν, τον Ντε Γιονγκ, τον Γκαλάσεκ, τον Λιτμάνεν κτλπ, ήταν όλοι συμπαίκτες στον Άγιαξ, σε μια ομάδα που αδικήθηκε πολύ πριν λίγα χρόνια όταν αποκλείστηκε στις καθυστερήσεις απ’ την Μίλαν στη φάση των δεκάξι, για να διαλυθεί μετά κομμάτι κομμάτι, μια ομάδα που δεν είχε πολλά να ζηλέψει απ’ τον Άγιαξ του ’95. Έτσι επειδή μου ρθε χθες όσο έβλεπα το ματς.
 
Και μια απορία. Γιατί δεν έκανε αλλαγές ο Γκουαρντιόλα; Την άλλη φορά φαγώθηκε να κάνει τέσσερις.

Και ένα σχόλιο ακόμα: η ποιότητα του ποδοσφαίρου είναι πιο σημαντική απ’ την ποσότητα. Ωστόσο, το γεγονός ότι χθες δεν είχαμε δεύτερο ματς να δούμε ήταν λίγο δύσκολο για την εξέλιξη της νύχτας.

deisler

Αφιερωμένο στην επική πορεία της Φούλαμ προς την κατάκτηση του Europa League –και ιδιαίτερα στη σεβάσμια μορφή του σμιλεμένου στράικερ Μπόμπι Ζαμόρα (3ος σκόρερ της διοργάνωσης με 6 γκολ ως τώρα): εφτά χρόνια πριν, όταν έστελνε κατά συρροή μπάλες to the back of the net με τη φανέλα της Μπράιτον & Χοβ Άλμπιον, το λονδρέζικο-football maniac punk-pop duo των I, Ludicrous τον είχε συμπεριλάβει στους στίχους του εξαίρετου:

English Football 2003
Shearer, Van Nistelroy, Gascoigne, Gabiadini
Jaaskelainen’s off his line
Lobbed by Thierry Henri
Zamora, Cureton, Jermaine McSporran
Bergkamp to Kevin Lunt-Who dummies it for Lauren
The ref’s a cheat, he’s yards offside
This is football English style

Bellamy’s out drinking, with the Leeds United team
Wimbledon’s in uproar, from Selhurst Park to Milton Keynes
I disagree with every word ever said by Alan Green
The man in the front row shouts something obscene
Sit down, abuse your team
The crowd goes wild
This is football English style

We prefer the Nationwide

Book your seats in advance
Put them on the credit card
The chairman’s in Ray Parlour
Counting up the overdraft
Ron Noades, and Ken Bates, chairmen that we love to hate
ITV, Sky Digital, pay per view’s not feasible
Wages sky-high,
We prefer the Nationwide
(This is football English style)

FA Cup third round
Played on a muddy ground
Everyone gets stuck-in
From Wayne Carlisle to Yeovil Town
The Premiership fancy dans
Brought to earth at Layer Road
The studs go in, tackles fly
The crowd invades, players dive
Man United want a bye
This is football English style

Owen and Beckham
League of English Gentlemen
Hamstrings and cruciates
Fancy terms for pulls and breaks
World Cup, Champions League
The LDV Vans Trophy
No roads lead to Wembley
Play off dramas, Go bananas
Hot dogs. Doggy pies
This is football English style
We prefer the Nationwide

Shearer, van Nistelroy
Gascoigne, Gabbiadini
Jaaskelainen’s off his
Lobbed by Thierry Henri
Zamora, Cureton, Jermaine McSporran
Collect your own football stars
But Don’t forget Lua Lua (repeat endlessly)

ακουσε το κρατα το

Μια απόπειρα μετάφρασης

Σίρερ, Φαν Νίστελροϊ, Γκασκόιν, Γκαμπιαντίνι
Ο Γιασκελάινεν βγαίνει
κι ο Ανρί τον κρεμάει
Ζαμόρα, Κιούρετον, Ζερμέιν Μακ Σπόραν,
Ο Μπέρκαμπ πασάρει στον Κέβιν Λαντ
που την αφήνει για τον Λαουρέν
Ο διαιτητής τα ‘χει πιάσει, ήταν δυο μέτρα οφσάιντ,
Αυτό είναι το Αγγλικό Ποδόσφαιρο.

Ο Μπέλαμι βγαίνει και πίνει, μαζί και όλη η Λιντς Γιουνάιτεντ
Στη Γουίμπλεντον γίνεται χαμός, από το Σέλχαρστ Παρκ στο Μίλτον Κέινς
Όλα τα σχόλια του Άλαν Γκριν είναι μαλακίες
Ο τύπος στη μπροστινή σειρά βρίζει
Κάτσε κάτω, βρίσε την ομάδα σου
Το πλήθος αγριεύει
Αυτό είναι το Αγγλικό Ποδόσφαιρο.

Προτιμάμε τις μικρές κατηγορίες.

Αγοράστε το διαρκείας
Με την πιστωτική σας
Ο πρόεδρος στο σαλόνι
μετράει ακάλυπτες.
Ρον Νόουντς και Κεν Μπέιτς, παράγοντες που λατρεύουμε να μισούμε
ITV, Sky Digital, το pay per view δεν τραβάει
Τα συμβόλαια εκτοξεύονται
Προτιμάμε τις μικρές κατηγορίες.
(Αυτό είναι το Αγγλικό Ποδόσφαιρο).

Τρίτος Γύρος Κυπέλλου
Σε λασπωμένο τερέν
Όλοι κολλάνε στο βούρκο,
Από τον Γουέιν Καρλάιλ μέχρι τη Γέοβιλ Τάουν
Τα λούσα της Πρέμιερσιπ
προσγειώνονται στο Λέιερ Ρόουντ
Οι τάπες χώνονται στη λάσπη, χαμός από τάκλιν
Οι φίλαθλοι μπουκάρουν, οι παίκτες βουτάνε
Η Μαν. Γιουνάιτεντ θέλει να περάσει μπάι
Αυτό είναι το Αγγλικό Ποδόσφαιρο.

Όουεν και Μπέκαμ,
Η Λέσχη των Άγγλων Τζέντλεμεν
Μετατάρσιοι και χιαστοί
Χαριτωμένη αργκό για τραβήγματα και θλάσεις
Μουντιάλ, Τσάμπιονς Λιγκ,
Κύπελλο Ερασιτεχνών
Οι δρόμοι προς το Γουέμπλεϊ έχουν κλείσει
Δραματικά πλέι-οφ, τρελές ανατροπές
Χοτ Ντογκ και σνακ για τα θηρία
Αυτό είναι το Αγγλικό ποδόσφαιρο
Προτιμάμε τις μικρές κατηγορίες.

Σίρερ, Φαν Νίστελροϊ, Γκασκόιν, Γκαμπιαντίνι
Ο Γιασκελάινεν βγαίνει
κι ο Ανρί τον κρεμάει
Ζαμόρα, Κιούρετον, Ζερμέιν Μακ Σπόραν,
Συλλέξτε τους δικούς σας ποδοσφαιρο-ήρωες,
Μα μην ξεχνάτε τον Λούα-Λούα

* Μερικές ενδεικτικές πληροφορίες για τους λιγότερο αναγνωρίσιμους των στίχων:

Μάρκο Γκαμπιαντίνι
μυθικός σέντερ φορ των μικρότερων κατηγοριών της Αγγλίας, με συνολικά 226 γκολ καριέρας. 4 από αυτά με τη φανέλα του Πανιωνίου τη σεζόν 1997-98. Τον έφερε ο Κυράστας, ο Εμβολιάδης όμως δεν τον υπολόγιζε κι έφυγε στη μέση της χρονιάς. Έτσι «η τσουρουκιά του Γκαμπιαντίνι» έγινε «το γκολ του Ναλιτζή» (άτιμη Ιστορία, με τα twists σου…). Συνολικά άλλαξε 12 ομάδες κι έπαιξε 670 ματς πρωταθλήματος (μόνο 25 σε Α’ κατηγορία). Τα πιο πολλά τα ‘βαλε με τις φανέλες των Σάντερλαντ, Ντέρμπι Κάουντι και Ντάρλιγκτον. Σήμερα είναι ιδιοκτήτης Βικτοριανού ξενοδοχείου στο Γιορκ και κατά περίσταση τηλεσχολιαστής.

Τζέιμι Κιούρετον
35 ετών σήμερα, αγωνίζεται ακόμα, στη Σριούσμπερι Τάουν (Δ’ Κατηγορία). Κοντοπίθαρος στράικερ από το Μπρίστολ, που τίμησε τη φανέλα της τοπικής του Ρόβερς (176 ματς, 72 γκολ), ενώ σε κοντινές αναλογίες σκόραρε και με τη Ρέντινγκ (108 ματς, 50 γκολ) και την Κόλτσεστερ (44-23). Όπως ο Γκαμπιαντίνι, ικανοποίησε το ψώνιο του να παίξει σε μια τοπ κατηγορία του εξωτερικού (K-orea League, με τη Μπουσάν Άικονς), σκοράροντας κι αυτός 4 φορές.

Ζερμέιν Μακ Σπόραν
όταν οι I, Ludicrous έγραψαν το κομμάτι, είχε κάνει ένα κάποιο impact σε δυο-τρεις καλές καμπάνιες της Γουάικομπ Γουόντερερς στο Κύπελλο Αγγλίας (τη σεζόν 2000-01 έπαιξε ημιτελικό με τη Λίβερπουλ). Μ’ αυτή την ομάδα (που φέτος πέφτει από τη Γ’ στη Δ’) ο Ζερμέιν έγραψε τη δική του ιστορία (117 ματς, 41 γκολ), ενώ από το 2004 μέχρι και σήμερα (στα 33 του) κάνει μάλλον χαβαλέ, έχοντας περάσει –δίχως ν’ ακουμπήσει- από Γουόλσολ, Ντονκάστερ, Μπόστον Γιουνάιτεντ, Τσέστερ και Μπάνμπερι Γιουνάιτεντ, ενώ σήμερα τιμά τη γαλανόλευκη της Όξφορντ Σίτι (που παίζει στη Southern Football League Premier Division, δηλ. χρειάζεται 7 τουλάχιστον χρόνια για ν’ ανέβει στην Πρέμιερσιπ)

Κέβιν Λαντ
Επειδή παίκτης Κέβιν Λαντ δεν βρίσκεται στα κατάστιχα, μάλλον πρόκειται για τον Κένι Λαντ, χαφ-ψυχή της Κρου Αλεξάντρα από το 1997 ως το 2006. Συνολικά ο Κένι έπαιξε κάτι λιγότερα από 400 ματς με την Κρου, ενώ το 2002-2003 ήταν η καλύτερη σεζόν του, όταν βγήκε πρώτος στις ασίστ και στα γκολ από φάουλ (στη Γ’ κατηγορία). Σήμερα (31 ετών) παίζει στη Χέρεφορντ. Τώρα, το πώς ανακατεύται στους στίχους με τον Μπέρκαμπ και τον Λαουρέν, είναι ένα θέμα…

Άλαν Γκριν
Βορειοϊρλανδός ραδιοφωνικός σπορτκάστερ, που έχει κατά καιρούς τσακωθεί με τους Άλεξ Φέργκιουσον, Σαμ Αλαρντάις, ολόκληρη τη Μπόλτον και την Έβερτον, ενώ έχει κάνει και στερεοτυπικά-ρατσιστικά σχόλια για Μαύρους, Ασιάτες, ολόκληρη την πόλη του Λίβερπουλ κ.λπ., κ.λπ.

Ρον Νόουντς
παλιός πρόεδρος της Κρίσταλ Πάλας (ομάδας των I, Ludicrous). Έφυγε από την Πάλας το 1998, αφού πρώτα τη βούλιαξε οικονομικά. Διακήρυσσε ότι «εκτός από μαύρους, που προσφέρουν ταλέντο και δεξιοτεχνία, η ομάδα χρειάζεται οπωσδήποτε και λευκούς παίκτες, που διαθέτουν το απαραίτητο μυαλό και την κοινή λογική». Ύστερα από την Πάλας βύθισε και την Μπρέντφορντ.

Κεν Μπέιτς
αρκετά πιο γνωστός, ο ημιπαράφρων πρώην πρόεδρος της Τσέλσι και νυν της Λιντς Γιουνάιτεντ (προπονητοφαγία, ηλεκτροφόρα σύρματα στα γήπεδα, αμέτρητοι τσακωμοί με λόγια και έργα κ.λπ.).

Γουέιν Καρλάιλ
Βορειοϊρλανδός χαφ που σήμερα (31 ετών) παίζει στην Τορκί Γιουνάιτεντ (Δ’ Κατηγορία). Ξεκίνησε από την Κρίσταλ Πάλας (1997-2002). Έφυγε από την ομάδα όταν άρχισε να παίρνει μια μικρή πάνω βόλτα (που κορυφώθηκε με την εκεί άφιξη του Λάκη-του Βασίλη) και μέχρι να φτάσει στην παραλία του Τορκί περιπλανήθηκε σε Σουίντον, Μπρίστολ Ρόβερς, Λέιτον Όριεντ και Έξετερ Σίτι.

Λέιερ Ρόουντ
γήπεδο της Κόλτσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1910 ως το 2008

Τρεζόρ Λομανά Λούα Λούα
αυτός που φταίει για όλα…

by Preposterous Tales

Mirko Vuccciniccc

Μου έστειλαν ένα βίντεο στο youtube. Ηταν αναμενόμενο πως θα δω κάτι τέτοιο, κατι στο κλιμα των ημερων με ντριμπλες, ατίθασα μακρια μαλλια και ξεφυσηματα του τύπου, πότε-θα-τα-δουμε-και-εδω-γαμω-τον-φερναντο-σαντος-μου-μεσα. Και μόλις διάβασα εκείνο το young messi (must watch) απλά ξενέρωσα με μια στιγμιαία σκέψη, επειδή πάνω απ’ όλα είμαι ζηλιάρης: Πως θα νιώθει αυτός ο καριόλης βάζοντας ότι βάζει, την στιγμή που εγώ, όταν σκοράρω στο 7Χ7 νιώθω σαν η αλήθεια όλου του κόσμου να κρύβεται σε ένα σουτ. Μετά, διάβασα το σχόλιο από κάτω που λέει «ο τύπος έκανε ντρίμπλες στα βακτηρίδια, μέσα στην μήτρα της μάνας του» και γέλασα και πραγματικά.

Σήμερα, λίγο μετά τον καφέ, ανοίγοντας τα αθλητικά site, περίμενα λίγο αξιοπρέπεια, στον αθλητικό Τύπο κάπου να το έχουν χτυπήσει βασικό. Μόνο ο τίμιος «Φίλαθλος», ορισμένες φορές η εφημερίδα με την πιο cool και ειρωνική ματιά στο όλο θέμα, το έκανε βασικό. Ακόμα και οι φίλοι μου, με πρόδωσαν. Κρίμα.

Η γκρίνια όμως είναι υπερβολική. Τις τελευταίες δυο μέρες, δεν κατάλαβα απλά οτί ο Μέσι είναι ο κορυφαίος του κόσμου αυτή τη στιγμή, νομίζω πως αυτό το debate δεν έχει πολύ ψωμί. Η εποχή Ζιντάν πέρασε, ζούμε εποχή Μέσι. Ετσι το βλέπω, αλλά τα arguments είναι καλοδεχούμενα. Βέβαια, έρχεται και το Μουντιάλ, εκεί που δημιουργούνται οι αυθεντικοί μύθοι. Και με τον Μαραντόνα στον πάγκο, θα έχει πλάκα το τι θα κάνει η Αργεντινή. Και όχι μόνο απέναντι μας.

Αυτό που μου αρέσει στον Μέσι είναι πως μια κοπέλα, τίμια κοπέλα, μια απ’ αυτές που μπορούν να μιλάνε κανένα δεκάλεπτο για τα καλλυντικά, τον κριό, την Σελήνη και τις μπότες που θα φορεθούν του χρόνου, το είδε και μου είπε «Σιγά μωρέ, δεν κάνει και κάτι φοβερό, εύκολα φαίνονται». Αυτό μου αρέσει, το ότι ο Μέσι τα κάνει να φαίνονται τόσο εύκολα, που μερικές φορές νομίζω πως μπορώ και εγώ. Και αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Επίσης, κατάλαβα πόσο αδικημένος είναι ο Ριμπερί που είναι άσχημος, πόσο αντιπαθής είναι ο Φαν Γκάαλ, πόσο πολύ γουστάρω τους υπόλοιπους Ολλανδούς όπως τον Ρόμπεν, πως θα πυροβολήσω τον επόμενο που θα μιλήσει για τους Γερμανούς που μπλα, μπλα, μπλα μέχρι το τέλος και πως εκείνη η σκηνή με τον Κιμούλη στη Φιλαδέλφεια στην Λούφα και Παραλλαγή, που εχάσαν το γκολ και το γύρισαν μόνοι τους δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα της ΝΕΤ. Επίσης, αυτό που θυμήθηκα αυτές τις δυο μέρες είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε όλοι με τη μπάλα. Είχα καιρό να το νιώσω.

ΥΓ Μα Μπήλιω Τσουκαλά;

ΥΓ1 Υπάρχει λόγος ύπαρξης των γραφικών 3D στις εκπομπές ή εγώ είμαι πολύ επιφανειακός ποδοσφαιρικά;

ΥΓ2 Δεχόμεθα προτεινόμενες λεζάντες στην φωτό Μεσιντόνα.

rabe