«προεδρε φερε καλυτερο»

10

Μαρ.

 

(photo via Pantelis K.)

Με έχουν πει διάφορα κατά καιρούς. Το πιο πρόσφατο πετυχημένο ήταν «εναλλακτική κουράδα». Επίσης, κάποιοι φίλοι όταν συζητάμε πολιτικά και είναι τσαντισμένοι που δεν είμαι σταλινικός με λένε (για να με τσαντίσουν) «δεξιό». Τα αντέχω όλα. Ίσως γιατί δε με έχει πει κανένας ακόμα «γάβρο». Να το έχεις στο νου σου διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές…
…που θα επιχειρήσω να δικαιολογήσω την απώλεια του φετινού πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό (τώρα που οριστικοποιήθηκε). Μην περιμένεις να πω «ε, δε θα το παίρνει κι αιώνια», «υπάρχει ακμή και παρακμή», «δεν παίζει μόνος του» κτλ. Όλα σωστά είναι, αλλά αν έχεις μάθει να τα σαρώνεις όλα 12 χρόνια (και το 13ο να το βαφτίζεις «του Δούρου»), οι παραπάνω φράσεις δε σου λένε τίποτα στη χώρα που μια ολόκληρη γενιά νόμιζε ότι μοναδικός ποδοσφαιρικός κανόνας είναι το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε…»
Ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα γιατί ποτέ διοικητικά δεν το διεκδίκησε. Αφού κανένα μετοχικό ντιλ του περσινού καλοκαιριού δεν προχώρησε, μεταγραφικά δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τον πολυβαζελικό που έφερνε Σισέ κι έκλεβε για πλάκα τον Λέτο. Παρότι 2-3 κινήσεις (Μέλμπεργκ, Μαρέσκα, ανανέωση Ντερμπισαιρ) ήταν εντυπωσιακά value for money, άσχετα αν τελικά δεν έκαναν διαφορά.
Παρασκηνιακά, με τον Πιλα2, την σπουδή του Πατέρα για ξήλωμα του καθεστώτος Γκαγκάτση και την απομόνωση στα τηλεοπτικά παρέα με τον τσάτσο πιστό φίλο Πανόπουλο τα περιθώρια ήταν λιγότερα από ποτέ. Το ρόστερ δε μίκρυνε μόνο γιατί η ομάδα δεν αντικατέστησε Τζόλε και Μπελούτσι, αλλά και γιατί όλοι ξέραμε από την αρχή της σεζόν ότι διαιτητής που θα σφύριζε πέναλτι σαν το περσινό του Ντουντού με τον Θρασύβουλα δεν ανήκει πια στο ρόστερ του Θρύλου. Τα κόζια άλλαξαν. Και, στην ουσία, από την αρχή της χρονιάς μοναδικός στόχος της επικοινωνιακής πολιτικής του Ολυμπιακού είναι να αποδείξει ότι ο Παναθηναϊκός παίρνει το πρωτάθλημα με τη διαιτησία. Αλλά, ακόμα και στον πλανήτη του «Πρωταθλητή», όταν η ομάδα δεν κερδίζει, το τρίο Νικολακόπουλος – Σάββας – Μίχος φαίνεται πιο γραφικό κι από τους ήρωες της Αννίτας Πάνια…
Κι έτσι ο «37 εμείς, 36 όλοι σας» επανήλθε στον «πλανήτη ποδόσφαιρο» (που λέγαμε σε προηγούμε ποστ). Σε έναν πλανήτη που όταν θεωρείς διακοσμητικό τον προπονητή, δεν είναι ότι δεν παίρνεις κούπες αλλά δεν πρόκειται να πάιξεις ούε για ένα μήνα καλή μπάλα με το «φύγε εσύ – έλα εσύ». Σε έναν πλανήτη που τα «ο Κετσμπάγια μας βρίζει», «τον Ζίκο τον γράφουμε στ’ αρχίδια μας», «ο Μπάντοβιτς ξέρει καλά τα αποδυτήρια» δεν οδηγούν στα «τώρα θα μιλήσει η καρδιά των παικτών – πρωταθλητών» (όπως παλιότερα με τους διάφορους διακοσμητικούς Σεγούρα), αλλά στο γελοίο θέαμα η τεχνική ηγεσία να ψάχνει ποιος παίκτης δε θα στραβώσει για να γίνει αλλαγή στο ματς με τον Ατρόμητο. Σε έναν πλανήτη που – για να μιλάμε ποδοσφαιρικά – κάμια ομάδα με τόσους τραυματισμούς (κι ανύπαρκτο πάγκο) δε θα μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Ο Ολυμπιακός μπήκε στην τελική ευθεία χωρίς Γκαλέτι-Ντουντού-Ντιόγο (και στη διάρκεια της σεζόν έχουν χτυπήσει όλοι, μέχρι κι ο «σιδερένιος κηπουρός»). Για σκέψου την Πανάθα να παίζει ένα τρίτο της σεζόν χωρίς Σισέ-Σάλπι-Κατσουράνη ή την «ομάδα που υποστηρίζει κάθε Έλληνας με ιδανικά» να παίζει χωρίς Μούσλι-Βιεϊρίνια-Πάμπλο Κίλερ. Να τα λέμε και να τα γράφουμε…
Αλλά, εμείς τα λέμε και τα γράφούμε, οι γάβροι ακούνε; Το κατοχικό σύνδρομο που τους κληρονόμησαν τα πέτρινα χρόνια δεν αφήνει περιθώρια ορθολογισμού. Το κολάζ των εξωφύλλων είναι pure ποίηση. «Έλα ρε Ερνέστο να ξανακάνουμε την ομαδάρα» (που να κερδίζει Ανόρθωση και Σεντ Ετιέν, θα συμπλήρωνα). Μόνο μη ζητήσεις κανένα παίκτη, είδαμε και τον Όσκαρ που μας φέσωσες. Αλλά έλα εσύ (τώρα που βύθισες το «κίτρινο υποβρύχιο» και δεν έχεις αλλού να πας) και θα «πάμε σαν άλλοτε». Ρώτα τον «Ξανθό» και τον Ντούσαν. Κι αυτοί ξαναγύρισαν κάποτε…

μάρκο βίλα

14 έτη ago Short URL 6 Σχόλια