That’s all folks

08

Ιολ.

Ο Γιάννης ο Διακογιάννης θα ήταν άρχοντας εδώ. Κανείς δεν θα κοροϊδευε την ομιλία του, αυτό το επιβεβαιωτικό και λίγο γελοίο ε; που προσθέτει σε κάθε του πρόταση. Ετσι δεν είναι ε; Γιατί εδώ στην Νότιο Αφρική όλοι μιλάνε με αυτόν τον τρόπο. Ετσι και αυτή η ηλικιωμένη λευκή απόγονος πλούσιας αποικιοκρατικής παράδοσης που μου έπιασε κουβέντα, μάλλον λόγω του παλλευκού αλαβάστρινου δέρματος μου και μου έλεγε «Ο Μαντέλα δεν είναι τόσο καλός άνθρωπος ε; Οι δικοί του σκότωσαν πολλούς λευκούς ε; Εσείς στην Ελλάδα έχετε μεγάλα προβλήματα ε;». Τι να της πεις τώρα της γεροκαρακάξας και να μην παρεξηγηθείς ε;

Ο αγώνας είχε πλάκα. Δεν είχε τα μπινελίκια που με έχουν μεγαλώσει γηπεδικά και για να πω την βαλκανική αλήθεια μου, μου έλειψαν. Καλός ο πολιτισμός, όμορφο να μην υπάρχουν υπάνθρωποι να ρίχνουν μπουνιές, έχει πλάκα ο Πέδρο και ο Χανς να το βλέπουν δίπλα δίπλα το παιχνίδι, αλλά ένα πουστριλίκι χρειαζόταν νομίζω. Αλλά πάλι τι ξέρω εγώ ως Ελλην από Μουντιάλ;

Από τσιγάρα πάντως κάτι ξέρω. Μου το είχαν πει, το είχα γράψει κιόλας πουλώντας φθηνά μούρη, αλλά άλλο να το φαντάζεσαι, άλλο να το βλέπεις. Το πρώτο μεσημέρι, μετά από 36 ώρες αυπνίας, βρέθηκα έξω από ένα ξενοδοχείο στο Durban. Η Αφρική με υποδέχθηκε όπως μου άξιζε για τα όσα έχει κάνει η λευκή φυλή μου στο παρελθόν: Με τιμωρία ταλαιπωρίας. Το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο, έπρεπε να περιμένω άλλες τέσσερις ώρες για να ετοιμαστεί. Μοιάζουν πολλές, για την Αφρική όμως υποθέτω ισοδυναμούν με λίγα αγχωμένα ευρωπαϊκά λεπτά. Το έριξα στα τσιγάρα. Το τελευταίο που έσβησα ήταν καπνισμένο μέχρι το φίλτρο κυριολεκτικά, έφταιγε λίγο ο εθισμός, λίγο ο εκνευρισμός, λίγο η αυπνία. Μόλις το ακούμπησα στο τασάκι, ένα χέρι εμφανίστηκε να το πάρει για να το καπνίσει. Μου ζήτησε και την άδεια μου να το πάρει, ίσως για να τον προσέξω, ίσως επειδή νόμιζε πως θα μου έλειπε ένα εκατοστό πατικωμένου καπνού. Του έφτιαξα ένα κανονικό τσιγάρο γιατί κάνει κακό στην υγεία. Είναι και αυτό μια κάποια λύση.

Είναι διαφορετικά να βλέπεις ένα παιχνίδι από κοντά απ’ ότι από την τηλεόραση. Ακόμα και με τον Αλέκο σχολιαστή. Από κοντά πιάνεις κλίμα, μυρίζεις γρασίδι, βλέπεις καλύτερη μπάλα, αλλά χάνεις στην ανάλυση.Αν και αυτό που έκανε η Fifa σε αυτό το Μουντιάλ με τις γιγαντοοθόνες αλλάζει λίγο την ιστορία. Βλέπεις τα replay, γελάς και με τα απίστευτα σούργελα που έχουν γεμίσει το γήπεδο βαμμένοι με κάθε είδους σημαία με σκοπό να τους δείξει το matrix, μπερδεμένοι ανάμεσα στην ματαιοδοξία και την γελοιότητα.

Τι μου έμεινε από το παιχνίδι; Το ποσο απλά φαίνεται να αλλάζουν τη μπάλα οι Ισπανοί, ενώ ξέρεις πως δεν είναι καθόλου απλό. Τον ηλίθιο Πέδρο που δεν έδωσε την μπάλα. Την γκόμενα του Κασίγιας που καθόταν πίσω από το τέρμα, ντυμένη υπερπαραγωγή, αν και δεν το χρειαζόταν, είναι από μόνη της. Τον εισβολέα που από μακριά έμοιαζε, αλλά δεν ήταν ο Jimmy jump. Αν κρίνω από τα μέτρα ασφαλείας πάντως, ο Jimmy θα μπει στον τελικό περίπατο. Την ανυπαρξία της Γερμανίας. Τον Πουγιόλ, που πρώτα παρηγόρησε τα γερμανικά γατάκια και μετά πανηγύρισε γιατί είναι άρχοντας. Κάποιους τύπους που χόρευαν έναν χορό των ζουλού, γδυμένους με παραδοσιακές φούστες, ιδανικές για χαζοχαρούμενους τουρίστες και μετά τους είδα έξω από το γήπεδο να καπνίζουν ένα τσιγάρο σαν μεγάλη κιμωλία, φορώντας adidas. Την εφημερίδα της πόλης που σήμερα κυκλοφόρησε με τίτλο That’s All Folks και από κάτω μια ψευτοανάλυση για τις θέσεις δουλειάς που χάνονται μετά το τέλος του Μουντιάλ και το πως θα χρησιμοποιήσουν «μεταμουντιαλικά» τον λευκό ελέφαντα του γηπέδου. Κάτι μου θύμισε, αλλά τι να πεις για τα προφανή, θα τα ζήσουν. Οσο για τον τελικό, ελπίζω σε ολλανδική επέλαση, όμως βλέπω Ισπανία. Και όπως όλοι ξέρετε από την ανωφελη, στις προβλέψεις πάντα πέφτω έξω.

rabe

14 έτη ago Short URL 3 Σχόλια